ಪ್ರಶ್ನೆ

( ಮನೋಹರ ನಾಯಕರ ಇನ್ನೊಂದು ಸವಾಲು...Thank you Sir...)

ಎಲೆಯೊಂದು
ಮರದಿಂದ
ಉದುರಿಬಿತ್ತು....
ಇದರಲ್ಲಿ
ಅದಾರ
ಕೈವಾಡವಿತ್ತು..?

ಅದನ್ನು ಹಾರಿಸಿ
ನೆಲೆ ತಪ್ಪಿಸಿದ
ಗಾಳಿಯೇ?...
ಒಣಗಿದಾಕ್ಷಣ
ಕೈ ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡುವ
ಮರದ ಚಾಳಿಯೇ?

ಟೊಂಗೆಗಂಟಿ
ನಿಲ್ಲಲಾಗದ ಎಲೆಯದೇ
ಸೋಗೇ?...
ಹೇಳುವದು ಹೇಗೆ?
ಬದುಕಿನಲ್ಲೂ
ಥೇಟ್ ಹಾಗೇ...

ನೂರೆಂಟು
ಅರ್ಥವಾಗದ
ಆಯಾಮಗಳು...

ಅಳಿಯದೆ ಉಳಿಯಲು..
ಉಳಿದು ಬೆಳೆಯಲು..
ಬೆಳೆದು ನಲಿಯಲು
ನೂರೆಂಟು
ವ್ಯಾಯಾಮಗಳು....

ಕಾಕತಾಳೀಯ - ಹಾಗೇ ಸುಮ್ಮನೆ...

ಒಂದು ಸುಂದರ ಕಾಕತಾಳೀಯ...ಅದೂ ತುಂಬಾ ತುಂಬಾನೇ cuuuute..
ಹೋದವಾರ ಮೈಸೂರಿನ ಮಗಳ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ವಾರವಿದ್ದು ಬಂದೆ ತಾನೇ...ನಾನು ಎಲ್ಲಿ ಹೋಗುವದಿದ್ದರೂ ಮೊದಲು ಕೆಲದಿನ ಖರೀದಿಸಬೇಕಿದ್ದ ವಸ್ತುಗಳ ಖರೀದಿಯನ್ನು ಮುದ್ದಾಂ ಮುಂದೂಡಿ ಹೋಗುವ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಕೊಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಪರಿಪಾಠ.ಊರಿಂದ ಬಂದಾಗ, "ಏನು ತಂದಿರಿ?" ಗೆ ಒಂದು ಸಿದ್ಧ ಉತ್ತರ ಬೇಕೆಂಬುದು ಮೊದಲನೇಯದು....ಎರಡನೇದಾಗಿ ಸಹಜ ಆಕರ್ಷಣೆ..ಬೇರೆ ಊರಿನದು..
             ಇದು ಗೊತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಮಗಳ ಮೊದಲ ಪ್ರಶ್ನೆ, " shopping ಯಾವಾಗ?" ಎಂಬ ಭಾವ ....ಶುಭ ಕಾರ್ಯಕೆಲಿಯೆ ದೇರ್ ಕೈಸೀ?"ಎಂದು ಆದಷ್ಟೂ ಬೇಗ ಮುಗಿಸುವದು ಎಂದಂದು ಹೊರಟೇ ಬಿಡುವದು ನನ್ನ ಸ್ವಭಾವ..
‌‌              ಮೈಸೂರಿಗೆ ಹೋದ ಮರುದಿನವೇ Big Bazaar ಗೆ ಹೋಗಿ ಎರಡು bedsheets ಖರೀದಿಸಿದೆ.ಅವು pack ನಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತವೆ.pack ಮೇಲಿನ ಚಿತ್ರ ನೋಡಿ ಆರಿಸಬೇಕು..ಮೊದಲೇ ಬಿಚ್ಚಿ ನೋಡಲು ಅಂಗಡಿಯವರು ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ.ಬಿಳಿಯ background ಇರುವ, simple ಅನಿಸುವ ಎರಡು ಜೊತೆ ಆರಿಸಿ ತಂದಾಯಿತು..ಇಂದು ಹಾಕೋಣ ಎಂದು ಬಿಚ್ಚಿದರೆ ಅದು baby bed sheet...ಅದರ ತುಂಬೆಲ್ಲ mirror, comb,hairpin, bobby pin ಚಿತ್ರಗಳು ಹಾಗೂ ಶಬ್ದಗಳು...ನನ್ನ ಕೊನೆಯ ಮೊಮ್ಮಗ ಸಹ ಹತ್ತು ವರ್ಷ ಮೀರಿದ್ದಾನೆ...ಬೇಸರ ವಾದದ್ದು ಒಂದೇ ಒಂದು ಕ್ಷಣ...ನಂತರ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಮುಗುಳ್ನಗೆ ಅರಳಿತು...ಬಾಲ್ಯವಂತೂ ಮರಳಿ ಬರುವ chanceಏ ಇಲ್ಲ...ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ತಾಜಾ ಆಗಿಸಲೇನು ಅಡ್ಡಿ? ಹೇಗೂ ಮುಪ್ಪು ಎರಡನೇ ಬಾಲ್ಯವಂತೆ..ನಾವು ಅದನ್ನು  ಮರೆಯಬಾರದು..ನಮ್ಮೊಳಗೊಂದು ಮಗುವನ್ನು ಸದಾ ಸಾಕಿಕೊಂಡಿರಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳುವದಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಅನುಮೋದನೆಯಿದೆ..ಯಾರು ಏನೇಅನ್ನಲಿ  ಹುಡುಗಾಟ ನನಗೆ ಮೆಚ್ಚಿಗೇನೆ...ಅದು ನಮ್ಮನ್ನು ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿಡುವದಲ್ಲದೇ ಧನಾತ್ಮಕ ಚಿಂತನೆಗೆ ಹಚ್ಚುತ್ತದೆ..ಅದನ್ನು ನೆನಪಿಸಲೆಂದೇ ಈ ಘಟನೆ ನಡೆದಿರಬೇಕು ಎಂದು ಕ್ಷಣಕಾಲ ಅಂದುಕೊಂಡೆ..ಅದೇ ಬೆಡ್ ಸೀಟ್ ಹಾಸಿ ಮಲಗಿ ಕಣ್ಣುಮುಚ್ಚಿದೆ..ಏನೋ ನಿರಾಳ..ನನಗೀಗ ೭೩ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲ....೭_೩  ನಾಲ್ಕೇ ವರ್ಷ...
  ‌              ಹೆದರಬೇಡಿ....ಹೆಬ್ಬೆರಳು ಚೀಪುವಷ್ಟು ಸಣ್ಣ ಮಗುವೇನೂ ಆಗಿಲ್ಲ...ಹಾ..ಹಾ..ಹಾ.

ಹಾಗೇ ಸುಮ್ಮನೆ...

ಅಮ್ಮ...ಅಮ್ಮ...,ಅಮ್ಮ..ಅವಳ ಬಗ್ಗೆನೇ ಮಾತು..ಅವಳಫೋಟೋ,ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ write up, ಕವನ,ಕಿರುಚಿತ್ರಗಳು,ವೀಡಿಯೋಗಳು,ಚಿಕ್ಕ ಪುಟ್ಟ ಘಟನೆಗಳು,ನಮನಗಳು.ಓದಿ,ಓದಿ, ಓದಿ ಮುಗಿಯುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಏನು ಬರೆಯಬೇಕೆಂದು ಚಿಂತಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಕೊನೆಗೆ ಏನೊಂದೂ ಬರೆಯದೇ ಕಣ್ಣುಮುಚ್ಚಿ ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಎಷ್ಟು,ಏನು, ನೆನಪಿದೆಯೋ ಅದರಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋಗಬೇಕೆನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು.ಅಲ್ಲಿ ನಾನು ಅವಳು ಇಬ್ಬರೇ...ನಮ್ಮ ಬಾಲ್ಯ,ಬಡತನ,ದುಃಖದ ಕ್ಷಣಗಳು,ಸುಖದ ಮುಗುಳ್ನಗೆ, ಕೊರತೆ,ತೃಪ್ತಿ,ಸಾಂತ್ವನ,ಹುಸಿಕೋಪ,ಅನಾರೋಗ್ಯ,ಅಸಹಾಯಕತೆ,ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಎದೆಯಾಳದಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿಸಿಟ್ಟು ಮೇಲೆ ಮೇಲೆ ಶಾಂತಳಾಗಿಯೇ ಇದ್ದು ಒಂದುದಿನ ಇಲ್ಲವಾದ ನಮ್ಮಮ್ಮ ಮಾತ್ರ ನನಗೆ ಗೊತ್ತು....ಅವಳು ಕೊಟ್ಟ ಮುತ್ತು ನೆನಪಿಲ್ಲ..ಆದರೆ ತುತ್ತೆಂದೂ ಮರೆತವಳಲ್ಲ.ಕೈ ಹಿಡಿದು ಶಾಲೆಗೆ ಕಳಿಸಿಲ್ಲ..ಆದರೆ ಶಾಲೆಯಿಂದ ಬರುವದನ್ನು ಬಾಗಿಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದುದು ನೆನಪಿದೆ....ಕೈ ಹಿಡಿದು ಅಕ್ಷರ ತಿದ್ದಿಸಿಲ್ಲ...ಆದರೆ ಬದುಕೆಂಬ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯವೇ ಆಗಿ ಬದುಕಿದವಳು...ಹಣಕ್ಕೂ ಆರಾಮ ,ನೆಮ್ಮದಿಗಳಿಗೂ ನೇರ ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲವೆಂಬುದಕ್ಕೆ ಸ್ವತಃ ದೃಷ್ಟಾಂತವಾದವಳು...ಕೈಯಲ್ಲಿ ದುಡ್ಡಿರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವಾಗಿ ಬೇಕೆಂದದ್ದು ಕೊಡಿಸಲಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ..ಆದರೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದರಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಇರುವದನ್ನುಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟವಳು..ಸ್ವತಃ ತಾನೇ ಕರಿಮಣಿಸರ, ಗಾಜಿನ ಬಳೆ ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆಯದು ಬೇಡಿದವಳೇ ಅಲ್ಲ....ಆಗ ಫೋಟೋದ ಕಾಲವಲ್ಲ.. ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಇದ್ದುಳ್ಳವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಕಾಣುವ luxury ಯಾಗಿತ್ತು ಅದು...ಅದೂ 25- 30 ಜನರ group photo ರೂಪದಲ್ಲಿ..ಹೀಗಾಗಿ ಮನಃಪಟಲದಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚೊತ್ತಿದ ಫೋಟೋಗಳೆ ಲಭ್ಯ.ಕಾಲ ಕಳೆದಂತೆ ಮಸುಕು ಮಸುಕು..ಅದೇ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಹೆಚ್ಚುಕಡಿಮೆ ಪಯಣಿಸಿ ಆಗಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಈಗ ಅವಳ ನೋವು - ನಲಿವುಗಳನ್ನು ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಿಕ್ಕ ಒಂದು ದಿನವೇ ನನ್ನ ಮಾತೆಯರ ದಿನ...