ಇಂದು ರವಿವಾರ ಎಂದು ಗಾಡಿ ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ slow ನಡೆದಿತ್ತು.ಎಂಟು ಗಂಟೆಗೆ ಸ್ನಾನದ ತಯಾರಿ ನಡೆದಾಗ

ಒಂದು ಫೋನು.ಬಂದು ನೋಡಿದೆ. ರೇಣುಕಾ ಮಾಡಿದ್ದರು- " ನಿಮ್ಮ face

book ನಲ್ಲಿ ನಿನ್ನಿನ post ನೋಡಿದೆ, ತುಂಬಾನೇ ಚನ್ನಾಗಿದೆ,ಅದನ್ನು public

ಮಾಡಿ please, ನಾನು ನನ್ನ ತಂಗಿ- ತಮ್ಮ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಓದಿ ಹೇಳಿದೆ, ಅವರಿಗೂ ಹಿಡಿಸಿತು...ಅದಕ್ಕೇ  ಫೋನ್ ಹಚ್ಚಿದೆ"- ಎಂದರು.ಅವರ ತಮ್ಮ- ತಂಗಿಯರೊಂದಿಗೂ ಮಾತಾ ಯಿತು...ನನಗೆ ದಿಗಿಲಿನೊಂದಿಗೆ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು.ನನ್ನ ಲೇಖನ ವನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿದ್ದಕ್ಕಿಂತ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದ ಕೂಡಲೇ ಇಂಥದೊಂದು ತಣ್ಪಿನ- ಸುಂದರವಾದ ಅನುಭವ ಒದಗಿದ್ದಕ್ಕೆ. Thanks ಹೇಳಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ post public ಮಾಡಿ - ಎಂದು ಹೇಳಿಸಿಕೊಂ 

ಡು ಫೋನ್ ಕೆಳಗಿಟ್ಟೆ...ಒಂದು ಬಗೆಯ

ಗುಂಗು ಕೆಲಹೊತ್ತು...

       ‌ ‌‌       ಒಬ್ಬರನ್ನು ಖುಶಿಗೊಳಿಸು ವುದು ಎಷ್ಟೊಂದು easy!!! - ಎನಿಸಿ ಬಿಟ್ಟಿತು ನನಗೆ...ನನ್ನ ಬರಹವೇನು? ಹೇಗೆ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿದೆ.ಹೆಚ್ಚಿನ ಪಾಂಡಿತ್ಯ ವಿಲ್ಲದ/ ಹೆಚ್ಚು ಆಳ- ಅಗಲವಿಲ್ಲದ ದಿನ ನಿತ್ಯದ ಬದುಕಿನ ಭಾವಗಳ ಅನು

ರಣನಗಳವು...ಯಾರೇ ಓದಲಿ ಸ್ವಲ್ಪವಾದರೂ relate ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳ ಬಹುದಾದ ಸಾಮಾನ್ಯಾತಿ ಸಾಮಾನ್ಯ

ಘಟನೆಗಳು ಮಾತ್ರ.ಒಂದು ಕಾಲಘಟ್ಟ ದಲ್ಲಿ ಬಾಳಿ ಬದುಕಿದ ಮಂದಿಗೆ ತಮ್ಮದೇ ಅನಿಸಬಲ್ಲಂಥ ಘಟನಾವಳಿ ಗಳ ಸಾಲು- ಸಾಲು...ಎಲ್ಲವೂ ಕ್ರಿಕೆಟ್

ಕಾಮೆಂಟರಿಯಂತೆ ನೇರವಾಗಿ ತಲೆಯಿಂದ ' ತಲೆಮಾರಿಗೆ'- ಇದರಲ್ಲಿ

ಭಾಷಾ ಪ್ರೌಢಿಮೆಯಂಥ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆ

ಯಿಲ್ಲ.ಯಾವುದೇ ಕಾಲ್ಪನಿಕತೆ ಕೂಡ

ಇಲ್ಲ...ಆದರೆ ಬದುಕಿನ ಹಸಿಹಸಿ ಅನುಭವಗಳಿವೆ.ಓದಿದರೆ ಕೆಲಕಾಲ

ಮನದಲ್ಲಿಳಿಯುತ್ತವೆ ಎನ್ನಬಹುದು.

   ‌‌‌‌‌         ದಿನನಿತ್ಯದ ಬದುಕಿನ ಬವಣೆ ಗಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು

ಬಿಟ್ಟು ಚಡಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದವಳಿಗೆ retire

ಆಗುತ್ತಲೇ smart phone ಬಂದದ್ದು/ ಬೇಕಾದುದನ್ನು ಕಲಿಸಲು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕ ಳು ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಇನ್ನೂ ಇದ್ದುದು ವರವಾಗಿ ಏನೋ ಒಂದಿಷ್ಟು ಕಲಿತೆ/ ಕಲಿತದ್ದು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಂಬಲ ದಿಂದ ಬರೆಯುತ್ತ ಹೋದೆ.ಅದನ್ನು

ನನ್ನ ತಮ್ಮ ತಾನೇ ಶ್ರಮ ಪಟ್ಟು ಪುಸ್ತಕ

ರೂಪದಲ್ಲಿ ತಂದಿಟ್ಟೇ ಹೋದ...ಅವನ

ನ್ನು ನೆನೆದೇ ಬರದೆದ್ದಲ್ಲ ಪುಸ್ತಕ ಮಾಡಿದೆನೇ ಹೊರತು ಅನ್ಯ ಭಾವವಿಲ್ಲ. ಯಾರಾದರೂ ಇಚ್ಛೆಪಟ್ಟರೆ

ಅವರಿಗೆ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ - ಅಷ್ಟೇ...

             ಈಗ ಅದೂ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ... ಏನೋ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟು ಮನಸ್ಸು ಬಂದಾಗ

ಗುರಿ- ಗರಿ ಎರಡೂ ಇಲ್ಲದ ಏನೋ

ಒಂದಿಷ್ಟು ಗೀಚುತ್ತೇನೆ ಅಷ್ಟೇ...

          ‌‌  ನೋಡಿ ರೇಣುಕಾ,ಹಾಗೆಯೇ ನಿಮ್ಮದೊಂದು ಫೋನಿನ ಕಮಾಲನ್ನ...