ನಾನು ಹುಟ್ಟಿದ್ದು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪೂರ್ವ ಭಾರತದಲ್ಲಿ. ಗಣರಾಜ್ಯಗಳ ಒಕ್ಕೂಟವಾದಾಗ ನನಗೆ ಕೇವಲ ನಾಲ್ಕು  ವರ್ಷಗಳು. .ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವವರೆಗೆ ಹೆಚ್ಚೇನೂ ಗೊತ್ತೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹೋಗ ತೊಡಗಿದ ಮೇಲೂ ಬಹುವರ್ಷಗಳವರೆಗೆ ಅದು ಧ್ವಜಾರೋಹಣ ಮಾಡುವ / ನಸುಕಿನಲ್ಲೆದ್ದು ಪ್ರಭಾತಫೇರಿಗೆ ಹೊರಡುವ, ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸಿಹಿಹಂಚುವ ಹಬ್ಬವಾಗಿ ಕಂಡದ್ದೇ ಜಾಸ್ತಿ.ನಂತರವೂ ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ಆ ದಿನ‌ ಭಾಷಣ 

ಮಾಡಬೇಕೆಂಬ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ನಾಲ್ಕು ಸಾಲು ಭಾಷಣ ಬರೆದುಕೊಟ್ಟು

ಬಿಟ್ಟರೆ ಮುಗಿದಹಾಗೆ.

    ‌‌               ನಾನು ಶಿಕ್ಷಕಿಯಾದ ಮೇಲೆ/ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳ ಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗತೊಡಗಿದ ನಂತರ ಅದರೊಳಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಆಳಕ್ಕೆ ಇಳಿದ ಅನುಭವ/ ಖುಶಿ...ನಿವೃತ್ತಿ ಹೊಂದಿ ಮುಂದಿನ ವರ್ಷಕ್ಕೆ‌ ಇಪ್ಪತ್ತು 

ವರ್ಷಗಳು.ಅಚ್ಚರಿಯ ವಿಷಯ

ಎಂದರೆ gated community ಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಕಾರಣಕ್ಕೋ/ ನಿವೃತ್ತ ಹಿರಿಯ ಶಿಕ್ಷಕಿ ಎಂಬ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೋ, ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ

ಈಗಲೇ ನಾನು ಅದರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಂತಾಗಿದೆ.‌ಎಲ್ಲ ಕಡೆಯೂ ಅತಿ ಉತ್ಸಾಹಿ ಯುವಕ- ಯುವತಿಯರ ಗುಂಪೊಂದು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ನಿಯೋಜಿಸು ವದರ ಫಲವಾಗಿ ನಮ್ಮಂಥವರನ್ನು ಪ್ರೀತಿಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಒತ್ತಾಯದಿಂದ ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ  ನಿಲ್ಲಿಸಿಕೊಂಡು ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಅದಕ್ಕಾದರೂ ಇರಲಿ ಎಂದು ಶುರುವಾದ ಪಯಣವಿದು.ನನ್ನ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರೀತಿಯ ಶುಭ್ರ ಶ್ವೇತ ಸೀರೆಯುಟ್ಟು ,ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ನಗುನಗುತ್ತ ಒಂದು ಗಂಟೆ  ಕಳೆಯುವದು/ ಧ್ವಜಾರೋಹಣ/ ಅತಿಥಿ- ಆಹ್ವಾನಿತರ   ಅನುಭವದ  ನುಡಿಗಳನ್ನು ಆಲಿಸುವದು/ ಕಾರಣವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ನಗು- ಹಾಸ್ಯದ ಚಟಾಕಿಗಳು/ ಬರುವಾಗ ಕೈಯಲ್ಲೂ-ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೂ ಸಿಹಿ ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಬರುವದೆಂದರೆ ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ- ಕೋವಿಡ್ ನಂತರದ ಬದಲಾದ ನೀರಸ ವಾತಾವರಣ-ದಲ್ಲೊಂದು ಸದವಕಾಶ.

ಬೆಳಕಿನ‌ ಕಡೆಗೊಂದು ಕಿರು ಹೆಜ್ಜೆ...