ಬಾಲ್ಕನಿಯಿಂದ...

ಬರೆಯುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯ ಕರ್ಮ ನನಗೆ....

 ‌‌          ಅಂದರೆ ಮೊದಲಿನಿಂದ ಬರೆದವಳಲ್ಲ, ಚನ್ನಾಗಿ ಬರೆಯುತ್ತೇನೆ

ಎಂದೂ ಅಲ್ಲ...ಚಿಕ್ಕವಳಾಗಿದ್ದಾಗ ಶಾಲೆಯ magazineಗಳಿಗೆ/ಚಿಕ್ಕ ಪುಟ್ಟ

ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ.ಆಗೆಲ್ಲಾ ಮೆಚ್ಚುಗೆ/ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ/ಹುರಿದುಂಬಿಸುವಿ ಕೆ ಅಷ್ವಾಗಿ ಇರಲಿಲ್ಲ...ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳಿಗಂ ತೂ ಬಿಲ್ಕುಲ್ ಇಲ್ಲ.ಏನಿದ್ದರೂ ನಮಗೆ

ಬೇಕಾಗಿ ಮಾಡಬೇಕು,ಯಾರಾದರೂ

ಮೆಚ್ಚಿದರೆ ನಮಗದು ಅಂದಿನ ಬೋನಸ್

    ‌‌‌‌            ಶಿಕ್ಷಕಿಯಾಗಿ ಸೇರಿದ ಮೇಲೆ

ಆಕಾಶವಾಣಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಿಗಾಗಿ,

ಅದರಿಂದ ದೊರಕುವ ಹಣಕ್ಕಾಗಿ ಬರೆಯ ತೊಡಗಿ ಎಲ್ಲ ವಿಭಾಗಗಳಿಗೂ ಬರೆದು, ಬರೆಯುವುದೇ ರೂಢಿಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತು...

ಎಷ್ಟೆಂದರೆ ನಿವೃತ್ತಿಯಾಗಿ ಇಪ್ಪತ್ತೆರಡು

ವರ್ಷಗಳಾದರೂ ಏನಾದರೂ ಒಂದಿಷ್ಟು

ಬರೆದರೇನೇ ಮನಸ್ಸಿಗೇನೋ ನೆಮ್ಮದಿ...

           ಈಗಂತೂ Smart phone ಬಂದು/ಎಲ್ಲ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿಯ Apps ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕಮೇಲೆ/ನಿವೃತ್ತಿಯಿಂದಾಗಿ ಸಮಯ ದೊರಕತೊಡಗಿದ ಮೇಲೆ/ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳು

ದೊಡ್ಡವರಾಗಿ ನನಗೆ ಖಾಲಿ ಅನಿಸಿದಾಗ ಲೆಲ್ಲ ಬರಹ ನನ್ನ ಸಂಗಾತಿಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ.

   ‌‌            ನನಗೆ ಬರುವ comments

ಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಸ್ಥಿತಿ/ಪರಿಸ್ಥಿತಿ/ ಮನಸ್ಥಿತಿ/ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಇರುವ ಸ್ನೇಹಿತರ/

ಪರಿಚಯಸ್ಥರ/ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ

ಬಹಳ.ಅದನ್ನು ಓದಿದಾಗ ಅವರೊಂದಿ ಗೇನೇ ಕುಳಿತು ಹರಟಿದ ಸಮಾಧಾನ- ಅಡ್ಡಾಡಿ ಪರಸ್ಪರ ಆಗಾಗ ಭೇಟಿಯಾಗದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುವ ನಮಗೆ ಏನೋ ಸಾಂತ್ವನ

   ‌‌‌‌      ಬಹುಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ ಇದರ ಹೊರತಾಗಿ ಅಂದರೆ, ಮನಸ್ಸು ಏಕಾಗ್ರ ವಾಗುತ್ತದೆ/ಮೆದುಳಿಗೆ ಮೇವು ಸಿಗುತ್ತದೆ/

ಸಮಯದ ಸದುಪಯೋಗವಾಗುತ್ತದೆ.

ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತಾದರೂ ಕೆಟ್ಟ/ ನಿರರ್ಥಕ/ ನಿರುಪಯುಕ್ತ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ತಲೆ

ಬಲಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ...

         ಅದಕ್ಕೇನೇ ಹೇಳಿದ್ದು- ಬರೆಯು ವುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯ ಕರ್ಮ ನನಗೆ...