‌ನಾವು ಸಣ್ಣವರಿದ್ದಾಗ ಇಡೀ ಊರಿಗೆ ಒಬ್ಬರೋ/ಇಬ್ಬರೋ ಡಾಕ್ಟರ್

ಗಳು...ಅವರ ಡಿಗ್ರೀ ಏನೂಂತ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ... ಒಂದೊಂದು ಅಂಗಕ್ಕೆ ( ಕಣ್ಣು/ ಕಿವಿ/ ಮೂಗು ಇತ್ಯಾದಿ) ಒಬ್ಬೊಬ್ಬ ಡಾಕ್ಟರ್ ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲೂ ಇರಲಿಲ್ಲ...ಇದ್ದ ಒಬ್ಬರೇ ಧನ್ವಂತರಿ ಪ್ರಸಾದ...ಔಷಧ ಬರೆದು ಕೊಡುವು ದೂ ಕಡಿಮೆಯೇ.ಹೋಗುವಾಗಲೇ ಒಂದು ಬಾಟಲಿ ಒಯ್ಯಬೇಕು .ಮರಳಿ ಬರುವಾಗ ಅದರಲ್ಲಿ ಬಣ್ಣದ ನೀರು/ಗುಳಿಗೆ- ಪುಡಿ ಎಂಥದೋ ಇದ್ದ

ನಾಲ್ಕೈದು ಔಷಧ ಚೀಟಿಗಳು...ಹಣ ಕೈ ಮೇಲೆ ಕೊಟ್ಟು ಬಂದದ್ದು ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ.

ಅಪ್ಪನ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಉದ್ರಿ...ಅಷ್ಟಾದರೂ

ಒಂದೇ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಡಾಕ್ಟರ್ ಮೇಲೆ

ಅಪನಂಬಿಕೆ ಇಲ್ಲ...ಎರಡು ದಿನ ನಮ್ಮ ಚಟುವಟಿಕೆ ಮಂದ...ನಂತರವೋ ಮತ್ತೆ ಫುಲ್ ಆನಂದ...ಮೈಮೇಲೆ ಒಂದೋ/ಎರಡೋ ಗಾಯದ ಪಟ್ಟಿ ಗಳು ನಿತ್ಯದಾಭರಣ...

             ‌ ಧಾರವಾಡಕ್ಕೆ ಬಂದಮೇಲೆ

ಸ್ವಲ್ಪು ಲೆವೆಲ್ ಮೇಲಾಯಿತು...ದವಾ ಖಾನೆ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗದ/ ಒಂದೆರಡು ಬಾಕುಗಳನ್ನು ರೋಗಿಗಳಿಗೆ

ಕೂಡಲು ಹಾಕಿ/ ಡಾಕ್ಟರ್ ತಪಾಸಣಾ

ವಿಭಾಗಕ್ಕೆ ಒಂದು curtain ಜೋತು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರ್ಪಡಿಸಿದ ಕೋಣೆ- ಇಷ್ಟು

Interiors...ಒಬ್ಬ  ಹುಡುಗ ಅಟೆಂಡರ್.ಹದಿನೈದು ನಿಮಿಷ ಮೊದಲು ಬಂದು ಕಸ ಉಡುಗಿದಂತೆ ಮಾಡಿ, ಒಂದು ಸ್ಟೂಲ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತರೆ ಅವನೇ ರಿಸೆಪ್ಶನಿಸ್ಟ...ಹೆಸರು ಕರೆದು ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರನ್ನೇ ಒಳಗೆ ಬಿಡುವುದೇ ಜಗತ್ತಿನ ಅತಿದೊಡ್ಡ ಕಾರ್ಯ ಎಂಬ ಭಾವ ಅವನಿಗೆ... ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಡಾಕ್ಟರ್ ಸೂಚನೆ ಯ ಮೇರೆಗೆ ಅಳತೆ/ ಬಣ್ಣಗಳ ಅಂದಾಜಿನ ಮೇಲೆ ಅವನೇ ಔಷಧಿ ಕೊಡುವ  ಕಂಪೌಂಡರ್ ಆಗುತ್ತಿದ್ದುದೂ ಇತ್ತು. ಆದರೂ ಯಾರ ಮೇಲೂ ಕಿಂಚಿತ್ತೂ ಅನುಮಾನ/ಸಂಶಯ ಇದ್ದರೆ ದೇವರಾಣೆ...ಔಷಧದ ಸ್ವಭಾವ/ ಗಾತ್ರ/ಪ್ರಮಾಣ ಇದರಲ್ಲಿ ಕಿಂಚಿತ್ತೂ ಜ್ಞಾನವಿಲ್ಲದ, ಅದರಿಂದಾಗಿಯೇ ಎಳ್ಳಷ್ಟೂ ಸಂಶಯ+ ಶಂಕೆ ಇಲ್ಲದ ನಮ್ಮ ಬದುಕು ಸಮೃದ್ಧವಾಗಿತ್ತು...

 ‌ ‌          ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದ ಮೇಲಿನ

ಅನುಭವ ಬರೆಯಲು ಒಂದು ಪುಸ್ತಕ ವನ್ನೇ ಬರೆಯಬೇಕು.ಅದು ಅವಶ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ...ಎಲ್ಲರಿಗೂ ವೇದ್ಯ...ನೆಗಡಿ+ ಕೆಮ್ಮಿಗೂ Hype...ಹತ್ತಾರು Appointments+ನೂರಾರು ಪರೀಕ್ಷೆ ಗಳು/ಲಕ್ಷಗಟ್ಟಲೇ ಖರ್ಚು/ಅದಕ್ಕನು ಗುಣವಾಗಿ ದಿನಕ್ಕೊಂದರಂತೆ ಅಷ್ಟೇ ಬಗೆಯ ರೋಗ - ರುಜಿನಗಳು.ಸವಾಲು ಗಳು- ಡಾಕ್ಟರ್ ಹಾಗೂ ರೋಗಿ

ಇಬ್ಬರಿಗೂ...ಸಮಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ...

      ‌ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲವುಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಡಾಕ್ಟರುಗಳ ಬದುಕು ಅದೆಷ್ಟು ಸಂಯಮ/ಸಮಯ/ಸಾವಧಾನಗಳಿಂದ ಇರಬೇಕೆಂದು ನೆನೆದರೆ ಗಾಬರಿಯಾಗು ತ್ತದೆ...ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಒತ್ತರಿಸಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹಗಲು- ರಾತ್ರಿಯನ್ನದೇ ಸೇವೆ

ಮಾಡುವ ಎಲ್ಲ ವೈದ್ಯ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ

ನನ್ನ ಹಾರ್ದಿಕ ಅಭಿನಂದನೆಗಳು/ಅಭಿವಂದನೆಗಳು...