ಚೈತ್ರಗೌರಿ ತುಂಬ ಸ್ನೇಹಪರಳು..

ಚೈತ್ರ ಗೌರಿ ತುಂಬಾ ಸ್ನೇಹಪರಳು... ಶ್ರಾವಣದ ಗೌರಿಗಿದ್ದಂತೆ ಅತಿ ಮಡಿಯ ಭಾವನೆಗಳಿಲ್ಲ...ಜನಪರ.. ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಜನ ಸೇರಬಹುದು. ಹಾಡು- ಹಸೆ- ಆಟ- ನೋಟಗಳ ಸಂಭ್ರಮ ಸಾಕೆನಿಸು ವಷ್ಟು... ಸೇರಿದವರು ಬಯಸಿದಷ್ಟು...

             ‌‌ಇದೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲೂ

ಆಗಲೇಬೇಕು.ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿಯಂತೂ ಮೂವತ್ತಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಜನ ಸೇರಿ

ಒಂದು ಸಾಂಸ್ಕ್ರತಿಕ ‌ಮೇಳವೇ ಅನ್ನುವಂತೆ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು.

   ‌‌‌ ‌           ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿಯೂ ವೈಜೂಳ ಗೆಳತಿಯರ ಗುಂಪಿದೆ.ಯಾರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಏನೇ ಇರಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ

ಔತಣ- ಉಪಚಾರ- ಹಾಡು- ಹಸೆ

ಇತ್ಯಾದಿ.ಈ ಸಲ ಗೌರಿ ಹಬ್ಬ working day ಬಂದದ್ದರಿಂದ ತದಿಗೆಗೆ ಮನೆಯ/ ಕೌಟುಂಬಿಕವಾಗಿ, ವಾರದ ಕೊನೆಗೆ ಸಾಂಘಿಕ ಆಚರಣೆಗಳಾದವು...

     ‌‌    ಇಂದು ಇದೀಗ ಅದರದೊಂದು

ಝಲಕ್...

    

 

ಇವಳು ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ' ಚೈತ್ರಗೌರಿ'...

ಒಟ್ಟು ಏಳು ಗೊಂಬೆಗಳ set.

ಮುಖ್ಯ ಗೌರಿ/ಇಬ್ಬರು ಜೋಕಾಲಿ

ತೂಗುವವರು/ಇಬ್ಬರು ಗೌರಿಗೆ ಚಾಮರ ಸೇವೆಗಾಗಿ/ ಇನ್ನಿಬ್ಬರು ಆರತಿ

ಮಾಡುವವರು...ಒಬ್ಬರ ಅಲಂಕಾರ/ ಸೀರೆ/ ಕೇಶ ವಿನ್ಯಾಸ ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಗಿಲ್ಲ- ಎಲ್ಲರದೂ ಬೇರೆ ಬೇರೆ.

             ಚೈತ್ರಮಾಸದ ತದಿಗಿಯ ದಿನ ಸ್ಥಾಪಿತಳಾಗಿ ಒಂದು ತಿಂಗಳು- ಅಂದರೆ

ಅಕ್ಷಯ ತೃತೀಯದ ವರೆಗೆ ಅವಳ ಸಡಗರ...ಪ್ರತಿದಿನ ಪೂಜೆ- ಆರತಿ/ 

ಶುಕ್ರವಾರ- ಮಂಗಳವಾರ ಮುತೈದೆ ಯರಿಗೆ ಅರಿಷಿಣ- ಕುಂಕುಮ/ ಪಾನಕ- ಕೋಸಂಬರಿ- ವೀಳ್ಯದ ಸಡಗರವಾಗ ಬೇಕು...

    ‌‌‌         ಕಾಲಕ್ಕೆ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟು ಬದಲಾವ ಣೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಸಾಂಗವಾಗಿ ನಡೆದಿದೆ.ಈಗೆರಡು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನಮ್ಮ ಗೌರಿಯೂ NRI ಆಗಿದ್ದಾಳೆ... ಸಧ್ಯ ಅವಳು ' ಅಮೇರಿಕಾ'ದ ವಾಸಿ...

ನನ್ನ ಸೊಸೆ ವೈಜೂ ಸಹ ಈ ಹಬ್ಬವನ್ನು

ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ/ಹೆಚ್ಚು ಆಸ್ಥೆಯಿಂದ/ ಹೆಚ್ಚು ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ಆಚರಿಸುತ್ತಾಳೆ...

ನಮಗೆ ತಕ್ಷಣ ಫೋಟೋಗಳು/ ವಿಡಿಯೋಗಳು ಬಂದು ತಲುಪುತ್ತವೆ...

             ‌ ‌‌ಇಂದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಕಣ್ಣು ತೆಗೆಯುವುದಕ್ಕೆ ಮುಂಚೆಯೇ ನನ್ನ WA ಪೇಜಿನಲ್ಲಿ ಸನ್ನದ್ಧಳಾಗಿದ್ದಾಳೆ...

             ನಮ್ಮ ಊರು ರಟ್ಟೀಹಳ್ಳಿ.

ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಅಜ್ಜಿಯ ಊರು ಸರ್ವಜ್ಞನ ಮಾಸೂರು.ಎರಡರ ನಡುವೆ ಕೇವಲ ಐದು ಮೈಲುಗಳಷ್ಟು ಅಂತರ.ಆದರೂ

ಒಂದೋ/ಎರಡೋ ಯಾವುದೋ ಊರಿಗೆ ಹೋಗುವ ಬಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು, ನಡುವೆ ಇಳಿದು ಊರೊಳಗೆ

ಹೊರಡಬೇಕು.ಅದನ್ನು ಗಂಡಸರು ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿದ್ದಾಗ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು...

ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಹೊರಟರೆ ಕೊಲ್ಲಾರಿ

ಚಕ್ಕಡಿ ಮಾಡಿ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕು...ನಮ್ಮಮ್ಮ ಅಜ್ಜಿಯ 

ಮೊದಲ ಮಗಳು.ಯಾವುದಾದರೂ

ದೊಡ್ಡ ಹಬ್ಬ ಇದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ಅಜ್ಜಿಯೇ

ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಗಳಿಗೆ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿ ಐದು ಮೈಲು ನಡೆದುಕೊಂಡು

ಬಂದು/ಕೊಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಳಂತೆ.

            ‌‌ನಮ್ಮ ವೇಳೆಗೆ ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ

ಸುಧಾರಿಸಿತ್ತು ವ್ಯವಸ್ಥೆ...ಹತ್ತಿರದ ಊರುಗಳಿಗೆ ಒಂದೋ/ಎರಡೋ

ಬಸ್ಸುಗಳು ಶುರುವಾಗಿದ್ದವು...ನಾನು

ಹತ್ತಿರದ ಧಾರವಾಡವನ್ನು ನನಗೆ

ಹದಿನೆಂಟು ವರ್ಷಗಳಾದಾಗಲೇ ನೋಡಿದೆ.

       ‌   ಕುಮಟಾಕ್ಕೆ BEd ಮಾಡಲು ಹೋದಾಗ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅಮ್ಮನ ಹತ್ತಿರ ಬಿಟ್ಟರೂ ಹದಿನೈದು ದಿನ/ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮೂರು ಬಸ್

ಗಳನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು

ನೋಡಲು ಹೋಗಬೇಕಾಗಿತ್ತು ಅವರ ಅಪ್ಪಾಜಿ...

             ಮಗ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಮುಗಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಬೆಂಗಳೂರು

ಹತ್ತಿರವಾಗಿತ್ತು...ಆದರೂ ಅದೂ ಅಷ್ಟು ಸರಳವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.ಮೂರು/ ನಾಲ್ಕು ಜನ ಸೇರಿ ಇದ್ದು ಹಣ ಕಡಿಮೆಯಾದಾಗ ತಿಂಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ಊರಿಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ... ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳು ಹುಟ್ಟುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅಮೇರಿಕಾ/ಭಾರತ ನಡುಮನಿ- ಪಡಸಾಲೆಯಾಗಿ ಬದಲಾಗಿ ಹೋಗಿತ್ತು.

              ಈಗ ಮೂರು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳು

ಮೂರು ದೇಶಗಳಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ.ಎಲ್ಲಿ ಬೇಕಾದರೂ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ...ಒಬ್ಬ

ಫ್ರಾನ್ಸ್ ದಲ್ಲಿ Semester Exchange

Program ಗಾಗಿ ೫ ತಿಂಗಳು ಹೋಗಿ ದ್ದು ಪ್ರತಿವಾರ ಹತ್ತಿರದ ದೇಶಗಳ visit

ಮಾಡುತ್ತಾನೆ.ಇದುವರೆಗೆ ಏಳು ದೇಶ

ಗಳನ್ನು ನೋಡಿದ್ದು ಮೇ ಒಳಗೆ

ಮತ್ತೆರಡು plan ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ.ಒಟ್ಟು

ಒಂಬತ್ತು ನೆರೆಯ ದೇಶಗಳು...

             ಈಗ ನೋಡಿ ಮುಗಿಸಿದ್ದು-

France, Portugal, Spain, Belgium, Netherlands, Switzerland, Poland...(Latvia and Lithuania ಮುಂದಿನ list ನಲ್ಲಿ)

               ‌‌‌‌     ಇದಕ್ಕೂ ಮುಂದೆ ಇನ್ನೇನೋ!?

ಮೊದಲಿನ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳು ಅಮ್ಮಾ ಅಪ್ಪನ ಎಂಟು ಜನ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳಾಗಿ...

ನಂತರದ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳು ಓರಗೆಯ

ಸಖಿಯರನ್ನು ಸೇರಿಕೊಂಡು...

ಆಮೇಲಿನ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳು ಧಾರವಾಡದ ಹೊಸಯಲ್ಲಾಪುರದ

(ಅಗ್ರಹಾರದ) ಸದಸ್ಯಳಾಗಿ...

ತದನಂತರದ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳು ಕೌಲಗಿ

ಮನೆತನದ ಏಕೈಕ ಸೊಸೆಯ ಹೊಣೆ ಹೊತ್ತು...

ನಂತರದ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳು ಮೂರು

ಮಕ್ಕಳ ಏಕೈಕ ಪೋಷಕಳಾಗಿ...

ಆಮೇಲ

ನಂತರದ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳು ಮೂರು

ಮಕ್ಕಳು ದೊಡ್ಡವರಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಹೆಚ್ಚು

ನಿರಾಳವಾಗಿ...

     ಅಮ್ಮನ ಕೂಗಿಗೆ ನಸುಕಿನಲ್ಲೇ ಏಳೋದು/ ಬಾಗಿಲ ಹಸೆ/ ತೋರಣ/

ರಂಗೋಲಿ/ ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆ ಹಾಕಿ ದುರ್ಗಾದೇವಿ ಗುಡಿಗೆ ಹೋಗೋದು/ ತುಂಬಿದ ಬಿಂದಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಹೂವು/ ಮಾವು/ ಬೇವು ಸಮೇತ ದೇವಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸಿ/ ಎಣ್ಣೆ ದೇವಿಗೆ ಹಚ್ಚಿ, ಅರ್ಧದಷ್ಟು ಮರಳಿ ತಂದು ನಮ್ಮ ಸ್ನಾನದ ನೀರಿಗೆ ಸೇರಿಸಿ ತಲೆಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ/ ಹೊಸಬಟ್ಟೆ ಹಾಕಿ ಸಮೀಪದ

ದೇವ- ದೇವತೆಗಳು/ಗುರು- ಹಿರಿಯರು/ ಪಾಲಕರು ಎಲ್ಲರಿಗೂ

ನಮಸ್ಕರಿಸಿ,ಆಶೀರ್ವಾದ‌ ಪಡೆದು, ತಿಂಡಿ ಮುಗಿಸಿ,ಗೆಳತಿಯರ ಮನೆ ಸುತ್ತಾಡಿ, ಮಧ್ಯಾನ್ಹ ಹೋಳಿಗೆ ಉಂಡು/ಸಂಜೆ ತಿಳಿಯಲಿ/ ಬಿಡಲಿ

ಆಚಾರ್ಯರು ಓದುವ ಪಂಚಾಂಗ

ಪಠಣ ಕೇಳಿ...

    ‌‌‌‌          ಆಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಯುಗಾದಿ

ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದೆ...

          ಹೊಸ ಸೀರೆಗಳನ್ನುಟ್ಟು ಪುಟ್ಟ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಬಗಲಿಗೇರಿಸಿ, ದೊಡ್ಡ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಗದರುತ್ತ ಓಣಿ‌ಗಳಲ್ಲಿನ‌ ಮುತೈದೆಯರ ಸಾಲುಗಳು/ ಯಾರೇ ಹಿರಿಯರ ದರ್ಶನವಾಗಲೀ ಬಗ್ಗಿ ಮಾಡುವ ನಮಸ್ಕಾರ - ಆಶೀರ್ವಚನ ಗಳು ಇವನ್ನೆಲ್ಲ ನೋಡುತ್ತಾ ಕೇಳುತ್ತ ಸಾಗುವ ನಮ್ಮ ಗುಂಪುಗಳು... ನೆನಪಾಗುತ್ತಿವೆ...

     ‌        ಏನು ಮಾಡುತ್ತೇವೆ

ಯಾಕಾಗಿ  ಮಾಡುತ್ತೇವೆ, ಮಾಡದಿದ್ದರೆ 

ಏನು ಆಗುತ್ತದೆ, ಎಂಬುದಕ್ಕೆ

ಅಜ್ಜಿ ಹೇಳುವ ಕಥೆಗಳನ್ನು ನಂಬುತ್ತ

ಕಿಂಚಿತ್ತು ಮನದಲ್ಲಿ ಕಲ್ಮಷವಿಲ್ಲದೇ

ಕಳೆದ ದಿನಗಳು ಸುರುಳಿ ಸುರುಳಿ

ಬಿಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆ...

     ‌‌‌    ಆ ದಿನಗಳಿಗೆ ಜಾರಿ ಆನಂದಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ..ಬಾಲ್ಕನಿಯಿಂದ...

     ಇಂದು ರವಿವಾರ ಎಂದು ಗಾಡಿ ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ slow ನಡೆದಿತ್ತು.ಎಂಟು ಗಂಟೆಗೆ ಸ್ನಾನದ ತಯಾರಿ ನಡೆದಾಗ

ಒಂದು ಫೋನು.ಬಂದು ನೋಡಿದೆ. ರೇಣುಕಾ ಮಾಡಿದ್ದರು- " ನಿಮ್ಮ face

book ನಲ್ಲಿ ನಿನ್ನಿನ post ನೋಡಿದೆ, ತುಂಬಾನೇ ಚನ್ನಾಗಿದೆ,ಅದನ್ನು public

ಮಾಡಿ please, ನಾನು ನನ್ನ ತಂಗಿ- ತಮ್ಮ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಓದಿ ಹೇಳಿದೆ, ಅವರಿಗೂ ಹಿಡಿಸಿತು...ಅದಕ್ಕೇ  ಫೋನ್ ಹಚ್ಚಿದೆ"- ಎಂದರು.ಅವರ ತಮ್ಮ- ತಂಗಿಯರೊಂದಿಗೂ ಮಾತಾ ಯಿತು...ನನಗೆ ದಿಗಿಲಿನೊಂದಿಗೆ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು.ನನ್ನ ಲೇಖನ ವನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿದ್ದಕ್ಕಿಂತ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದ ಕೂಡಲೇ ಇಂಥದೊಂದು ತಣ್ಪಿನ- ಸುಂದರವಾದ ಅನುಭವ ಒದಗಿದ್ದಕ್ಕೆ. Thanks ಹೇಳಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ post public ಮಾಡಿ - ಎಂದು ಹೇಳಿಸಿಕೊಂ 

ಡು ಫೋನ್ ಕೆಳಗಿಟ್ಟೆ...ಒಂದು ಬಗೆಯ

ಗುಂಗು ಕೆಲಹೊತ್ತು...

       ‌ ‌‌       ಒಬ್ಬರನ್ನು ಖುಶಿಗೊಳಿಸು ವುದು ಎಷ್ಟೊಂದು easy!!! - ಎನಿಸಿ ಬಿಟ್ಟಿತು ನನಗೆ...ನನ್ನ ಬರಹವೇನು? ಹೇಗೆ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿದೆ.ಹೆಚ್ಚಿನ ಪಾಂಡಿತ್ಯ ವಿಲ್ಲದ/ ಹೆಚ್ಚು ಆಳ- ಅಗಲವಿಲ್ಲದ ದಿನ ನಿತ್ಯದ ಬದುಕಿನ ಭಾವಗಳ ಅನು

ರಣನಗಳವು...ಯಾರೇ ಓದಲಿ ಸ್ವಲ್ಪವಾದರೂ relate ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳ ಬಹುದಾದ ಸಾಮಾನ್ಯಾತಿ ಸಾಮಾನ್ಯ

ಘಟನೆಗಳು ಮಾತ್ರ.ಒಂದು ಕಾಲಘಟ್ಟ ದಲ್ಲಿ ಬಾಳಿ ಬದುಕಿದ ಮಂದಿಗೆ ತಮ್ಮದೇ ಅನಿಸಬಲ್ಲಂಥ ಘಟನಾವಳಿ ಗಳ ಸಾಲು- ಸಾಲು...ಎಲ್ಲವೂ ಕ್ರಿಕೆಟ್

ಕಾಮೆಂಟರಿಯಂತೆ ನೇರವಾಗಿ ತಲೆಯಿಂದ ' ತಲೆಮಾರಿಗೆ'- ಇದರಲ್ಲಿ

ಭಾಷಾ ಪ್ರೌಢಿಮೆಯಂಥ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆ

ಯಿಲ್ಲ.ಯಾವುದೇ ಕಾಲ್ಪನಿಕತೆ ಕೂಡ

ಇಲ್ಲ...ಆದರೆ ಬದುಕಿನ ಹಸಿಹಸಿ ಅನುಭವಗಳಿವೆ.ಓದಿದರೆ ಕೆಲಕಾಲ

ಮನದಲ್ಲಿಳಿಯುತ್ತವೆ ಎನ್ನಬಹುದು.

   ‌‌‌‌‌         ದಿನನಿತ್ಯದ ಬದುಕಿನ ಬವಣೆ ಗಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು

ಬಿಟ್ಟು ಚಡಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದವಳಿಗೆ retire

ಆಗುತ್ತಲೇ smart phone ಬಂದದ್ದು/ ಬೇಕಾದುದನ್ನು ಕಲಿಸಲು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕ ಳು ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಇನ್ನೂ ಇದ್ದುದು ವರವಾಗಿ ಏನೋ ಒಂದಿಷ್ಟು ಕಲಿತೆ/ ಕಲಿತದ್ದು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಂಬಲ ದಿಂದ ಬರೆಯುತ್ತ ಹೋದೆ.ಅದನ್ನು

ನನ್ನ ತಮ್ಮ ತಾನೇ ಶ್ರಮ ಪಟ್ಟು ಪುಸ್ತಕ

ರೂಪದಲ್ಲಿ ತಂದಿಟ್ಟೇ ಹೋದ...ಅವನ

ನ್ನು ನೆನೆದೇ ಬರದೆದ್ದಲ್ಲ ಪುಸ್ತಕ ಮಾಡಿದೆನೇ ಹೊರತು ಅನ್ಯ ಭಾವವಿಲ್ಲ. ಯಾರಾದರೂ ಇಚ್ಛೆಪಟ್ಟರೆ

ಅವರಿಗೆ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ - ಅಷ್ಟೇ...

             ಈಗ ಅದೂ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ... ಏನೋ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟು ಮನಸ್ಸು ಬಂದಾಗ

ಗುರಿ- ಗರಿ ಎರಡೂ ಇಲ್ಲದ ಏನೋ

ಒಂದಿಷ್ಟು ಗೀಚುತ್ತೇನೆ ಅಷ್ಟೇ...

          ‌‌  ನೋಡಿ ರೇಣುಕಾ,ಹಾಗೆಯೇ ನಿಮ್ಮದೊಂದು ಫೋನಿನ ಕಮಾಲನ್ನ...

          

            ನಾನೀಗ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಕನಿಯಲ್ಲಿ

ಕುಳಿತಿದ್ದೇನೆ.ಕಣ್ಣುಗಳ ಮುಂದೆ ಇದುವರೆಗಿನ ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ನೆನಪು ಗಳ ಮೆರವಣಿಗೆ.ಅವೆಲ್ಲವುಗಳನ್ನು ನನ್ನ ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ ದಾಖಲಿಸಿಯೂ ಬರಿ ದಾಗಿಲ್ಲ...ಇನ್ನೂ ಯಾನ ನಡೆದಿರುವು ದೇ ಕಾರಣವಾಗಿರಬಹುದು.ನನ್ನ ಅಚ್ಚರಿ ಮಾತ್ರ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಲೇ ಇದೆ...

ಹುಡುಕಿದಷ್ಟೂ ಹೊಸದು ಚಾಚಿಕೊಂಡಿ ದೆ.ಹಳೆಯದೂ ಹೂತು ಹೋಗಿಲ್ಲ...

ಎಲ್ಲ ಆಯಾಕಾಲಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗುತ್ತ ನಡೆದಿದೆ.ಮನುಷ್ಯರು/ನಡೆನುಡಿ/ ಜೀವನ ರೀತಿ/ವಿಚಾರಧಾರೆ/ ಸಾಮಾಜಿ

ಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಎಲ್ಲಾ ಅಂದರೆ ಎಲ್ಲಾ...

ಅದಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳದವರ ಒದ್ದಾಟ

ಹೇಳಲಾಸಲ್ಲ...ಮನೆಯೊಳಗೇ ಮೂರು ಬಾಗಿಲು- ಮೂರು ದಾರಿ...

            ಇಷ್ಟಾಗಿಯೂ ಯಾರೂ ಆನಂದದಲ್ಲಿಲ್ಲ.ಎಲ್ಲರೂ ಭ್ರಮೆಯಲ್ಲಿ ದ್ದ ಹಾಗಿದೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.ಮುಕ್ತ ಜೀವನ ವಿದ್ದರೂ  ಮುಕ್ತ ನಗೆಯಿಲ್ಲ,ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆ

ಇದ್ದರೂ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯವಿಲ್ಲ.