ಉಯ್ಯಾಲೆ...

ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ತಲೆಯಿಟ್ಟು ಮಲಗಿದಾಗ ನಾನು ಯೋಚಿಸುತ್ತೇನೆ-

ಹೇಗೆ 'ಹಗಲು', 'ತಾರೆ'ಗಳನ್ನು ಅಡಗಿಸುತ್ತದೋ ಹಾಗೇ 

ಅಮ್ಮನೊಳಗೆ ನಾನೂ ಅಡಗಿದ್ದೆ...

ಅವಳು ತನಗೇ ತಾನೇ ಹಾಡು ಗುಣುಗುವದನ್ನು ಆಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ- 

ಬೆನ್ನಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು 

ಬೆಳಗು/ ಬೈಗು ಮನೆಗೂ ಶಾಲೆಗೂ

ಎಡತಾಕುತ್ತಿದ್ದಳು, ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ-

ಅವಳೇನು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು,

ಒಮ್ಮೆಯೂ ಯೋಚನೆ

ಬರಲೇಯಿಲ್ಲ...

ಈಗ ಮಗ ನನ್ನ ತೊಡೆಯಮೇಲೆ ತಲೆಯಿಟ್ಟು ಮಲಗಿದಾಗ 

ಯೋಚಿಸುತ್ತೇನೆ,

ನಾನು ಅವನ ಹಣೆಗೊತ್ತಿದ ಮುತ್ತುಗಳು ನನ್ನ ದುಗುಡಗಳನ್ನು

ಅವನಿಗೆ ಸಾಗಿಸುವದಿಲ್ಲ ತಾನೇ?

ದೂರದಲ್ಲಿ ನಕ್ಷತ್ರಗಳಿನ್ನೂ ಮಿನುಗುತ್ತಲೇ ಇವೆ- 

ಈಗಲೇ ಅವು ಮಸುಕಾಗಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲವಷ್ಟೇ,

ಎನಿಸಿದಾಗ ನೆಮ್ಮದಿಯ

ಉಸಿರು ಬಿಡುತ್ತೇನೆ...

ಮಗನೇನು-

ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರಬಹುದು-

ನನಗೆ ಅಂದಾಜು ಇಲ್ಲ...

ಎರಡು 'ಅಜ್ಞಾತ'ಗಳ ನಡುವೆ

ನನ್ನೀ ಬದುಕು...

ನನ್ನ ಹುಟ್ಟಿಗೂ ಮೊದಲಿನ ಅಮ್ಮನ ಅನಿಸಿಕೆಗಳು, 

ನನ್ನಾನಂತರದ ನನ್ನ ಮಗನ ಆಶಯಗಳು...

ಏನಿರಬಹುದು ನನಗೆ ಅರಿವಿಲ್ಲ...

'ಹೊಸದರ' ಹುಟ್ಟಿಗೆ ನಾಂದಿಯಾಗಿ 'ಇದ್ದುದರ' ಅಂತ್ಯವೇ?

ಬೇರೆಯೇ ಕಿಟಕಿಯೊಂದು ತೆರೆದುಕೊಂಡು 'ಹೊಸಸೂರ್ಯ'-ನ ಉದಯವೇ? ಏನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ...

ಇದು ಹುಟ್ಟು ಸಾವುಗಳ 

ನಡುವಣದೊಂದು ವಿಶ್ರಾಂತ ಗೀತೆ-ಯಂತೂ ಅಹುದೇನೋ.....