ಈ ಕವಿತೆ,

ನಾನು ಬರೆಯಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡ  ಕವಿತೆಯಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ...

ನನ್ನ ಬರೆಯುವ ಮೇಜಿನ  ಎದುರು

ಕುಳಿತಾಗ, 

ಎದುರಿಗೊಂದು ಖಾಲಿಪುಟ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಾಗ,

ತಲೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ವಿಚಾರಗಳೇ ಒಂದು...

ಬರೆದು ಮುಗಿಸಿದಾಗ

ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಬಂದ

ಸಾಲುಗಳೇ ಬೇರೊಂದು...

ಈ ಕವಿತೆ 

ಪ್ರಪಂಚದಿಂದ ಯುದ್ಧಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಆಮೂಲಾಗ್ರವಾಗಿ ಕಿತ್ತೆಸೆಯಬಲ್ಲ,

ಜಗತ್ತನ್ನೇ ಹರಿದು ಹಂಚಿ ಛಿದ್ರ ವಿಚ್ಛಿದ್ರ

ವಾಗಿಸಿದ ದುಷ್ಟ ಶಕ್ತಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಸದೆ ಬಡಿದು ದೇಶದೆಲ್ಲ 

ನೋವುಗಳಿಗೂ ಮುಲಾಮು ಆಗಬಲ್ಲ

ಕವಿತೆ ಯಾಗಬಹುದೆಂದು ಕೊಂಡಿದ್ದೆ...

ಇಲ್ಲ,ಹಾಗಾಗಲೇಯಿಲ್ಲ...

ಪ್ರೇಮಿಗಳು ಆ ಕವಿತೆಯ ಸಾಲುಗಳನ್ನು

ನಿತ್ಯ ಉಲಿಯುವಂತೆ,

ಈ ಕವನವನ್ನು ಜೋಗುಳವಾಗಿಸಿ

ಅಳುವ ಮಕ್ಕಳನ್ನು 

ಸಂತೈಸಿ ಅಮ್ಮಂದಿರು ನಲಿಯುವಂತೆ,

ಎಲ್ಲ ತಲೆಮಾರುಗಳಿಗೂ

ಹೊಸ ಭರವಸೆಯೊಂದು

ಉಳಿಯುವಂತೆ,

ಬರೆಯಬೇಕೆಂದಿದ್ದೆ...

ಊಹುಂ- 

ಅದಾಗಲೇಯಿಲ್ಲ...

ನನ್ನನ್ನು ನಂಬಿ...

ಅಗಾಧ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳೊಂದಿಗೆ,

ಮಾನವತೆಯ

ಅಪರೂಪದ ದೃಷ್ಟಾಂತಗಳನ್ನು ನೀಡುವ ನೀತಿಪಾಠಗಳ

ಮಿಳಿತ ಕವಿತೆ ಬರೆಯ ಬೇಕೆಂದೆ...

ಯಾವಾಗ, ಎಲ್ಲಿ, ಏಕೆ, ಹೇಗೆ  ಸೂಕ್ತ ಶಬ್ದಗಳು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು

ಈ ಪದಗಳಿಲ್ಲಿ ನುಸುಳಿದವೋ

ತಿಳಿಯಲೇಯಿಲ್ಲ...