'ದುಃಖ'

-ವೆಂದರೆ,

ನನಗೆ ಬೇರೆಯದೇ ಒಂದು ಭಾವವಿತ್ತು-

ಅದು-

ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹತ್ತಿರವಾದವರ  

ಸಾವು- ನೋವಿನಲ್ಲಿದೆ ಎಂಬುದೊಂದು

ಅನಿಸಿಕೆಯಿತ್ತು...

ಅದನ್ನು ದಾಟಿ ದಡ ಸೇರುವದು  ನಿಜಕ್ಕೂ ತೀರದ 'ಸೆಣಸಾಟ' 

ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ...

ಇಲ್ಲ -

ಹಾಗೆ ದಾಟಿ ಸೇರಬಹುದಾದ ದಡವೆಂಬುದು ಇಲ್ಲವೇಯಿಲ್ಲ-

ಎಂಬುದೀಗ ನನಗೆ ಅರಿವಾಗಿದೆ...

ಏನಿದ್ದರೂ ಅದನ್ನು ತಾಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು,

ಅದರೊಂದಿಗೆ ರಾಜಿಯಾಗಬೇಕು,

ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ಅದು ಇರುವದೇ ಎಂಬ ಸತ್ಯವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕು-

ದುಃಖವೆಂದರೆ ಅನುಭವಿಸಿ ಮುಗಿಸಬಹುದಾದದ್ದಲ್ಲ, 

'ಮುಗಿಯಿತು' ಎಂದು ನಿರಾಳವಾಗುವದಂತೂ ಅಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ-

ಅದೆಂದರೆ, ಒಂದು ಪರಿಹಾರ,

ನಮ್ಮೊಳಗೇ ಇರುವ 

ಒಂದು ಗುಣಾತ್ಮಕ ಅಂಶ...

ನಮ್ಮೊಳಗೇ ಆಗಬೇಕಾದ ಆಂತರಿಕ 

ಬದಲಾವಣೆ...

ನಮ್ಮನ್ನೇ ನಾವು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಹೊಸದೊಂದು ಅರಿವು...

ಅಷ್ಟೇ...