೧೯೬೫ ರಲ್ಲಿ ಕಾಲೇಜಿಗೆಂದು ಧಾರವಾಡಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಅಣ್ಣನಿಗೆ ಅದೇ ತಾನೇ ನೌಕರಿ ಹತ್ತಿತ್ತು.ಹೆಗಲು/ ಬೆನ್ನು ಬಾಗುವಷ್ಟು ಜವಾಬ್ದಾರಿ.ಮನೆ ಬಾಡಿಗೆ

ರೂ, ಮೂವತ್ಮೂರಕ್ಕೂ ತತ್ವಾರ...ಸರಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಬಿದ್ದ ಪಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ರಿಪೇರಿ ಮಾಡಿಸಿ/ಕಲಾಯಿ ಹಾಕಿಸಿ

ಕೆಲವನ್ನು ಅನಿವಾರ್ಯವಾದಾಗ ಖರೀದಿಸಿ ಬದುಕು ಸಾಗಿತ್ತು.ಆಗ JSS ಕಾಲೇಜಿನ ಆಡಳಿತ ಸಂಕಷ್ಟದಲ್ಲಿದ್ದು

ಒಳ್ಳೆಯದಿನಗಳು ಬರಬಹುದೆಂದು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ಕಾಲವದು.

       ‌‌ ‌‌‌        ನಮ್ಮ ಅಣ್ಣ ತುಂಬಾ ಉದಾರಿ.ತನ್ನಂತೆ ಹಳ್ಳಿ ಬಿಟ್ಟು ಓದಲು ಬಂದವರಿಗೆಲ್ಲ ಒಂದು ಭರವಸೆ... ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದು, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ತನಗಾದಷ್ಟು

ಸಹಾಯ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಎಂದೂ

ತಪ್ಪಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.ಯಾರಾದರೂ ಧಿಡೀರೆಂದು ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತೊಂದರೆಯಿದ್ದರೆ ' ತನಗೆ

ಹಸಿವಿಲ್ಲ/ ಎಲ್ಲೋ ಊಟವಾಯಿತು'

ಅಂತಾದರೂ ನಮನ್ನು ನಂಬಿಸಿ ತನ್ನ ಪಾಲಿನದನ್ನು ಅವರಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು

ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಸಂಭಾಳಿಸುತ್ತಿದ್ದ ದಿನಗಳವು.

             ಕಾಲೇಜು ಆಡಳಿತ ಧರ್ಮಸ್ಥಳದವರ ಕೈಗೆ ಬಂದು, ನಿಯಮಿತ ಪಗಾರ ಬರತೊಡಗಿದ ಮೇಲೆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಸಹನೀಯವೆನಿಸಿತು.

ಕ್ರಮೇಣ ಸುಧಾರಿಸಿತು.ಎಲ್ಲರ ಮದುವೆ, ಮಕ್ಕಳು, ಶಿಕ್ಷಣ,ಅಂತ

 ಒಂದು ಮಟ್ಟ ತಲುಪಿದ ಮೇಲೆ/ ಎಲ್ಲರೂ ಚನ್ನಾಗಿ ಓದಿ, ನೌಕರಿ ಸಿಕ್ಕ ಮೇಲೆ ' ಇನ್ನು ಪರವಾಗಿಲ್ಲ'- ಅನ್ನುವಂತಾದಮೇಲೆ ಹಿಂದಿರುಗಿ

ನೋಡದಂತಾಯಿತು.

     ‌ ‌            ಈಗ ಬದುಕು ದಿಕ್ಕು ಬದಲಿಸಿ,ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲ ವಿದೇಶ  ಸೇರಿ,

'ಇನ್ನು ಅವರದೇ ಜಮಾನಾ'- ಅಂತ‌ ನಾವು back seat ಗೆ ಸರಿದಾದ ಮೇಲೆ ಬದುಕು ಬಣ್ಣ ಬದಲಾಯಿಸಿತು.

ಉಳಿದವರಂತೆ ಕೊರತೆಯಿಲ್ಲದ ಜೀವನ ಸುರುವಾಗಿ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ದುಡಿದದ್ದರ ಫಲ ಕೈಗೆಟುಕುವ ಹಂತ

ತಲುಪಿದಾಗ, ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳು ದೊಡ್ಡವರಾದ ಮೇಲೆ ಅವರವರ ಆಸಕ್ತಿ/ಅನುಕೂಲ/ಆರ್ಥಿಕ ಬಲ ಅನುಸರಿಸಿ ಸಾಮಾನುಗಳ ಖರೀದಿ,

ನಿತ್ಯ ಹೊಸದರ ಹಂಬಲ,ದಿನದಿನಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ Consumerism ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತ ಬೇಕೋ ಬೇಡವೋ ಒಟ್ಟು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಖರೀದಿಸುತ್ತ ಮನೆಯಲ್ಲಿ

ತುಂಬುವುದು ಹವ್ಯಾಸವಾಗಿ ಮನೆಯ

ಜನರನ್ನು ಮೀರಿಸಿ ಸಾಮಾನುಗಳೇ

ಮನೆತುಂಬುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರು ವುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ.ತೊಂದರೆ

ಯಾಗುವುದು ವಾಸ್ತವ್ಯ ಬದಲಿಸುವ 

ಪ್ರಸಂಗ ಬಂದಾಗ,ವಸ್ತುಗಳ priority

ನಿರ್ಧರಿಸುವಾಗ, ಒಯ್ಯಲೂ ಆಗದೇ, ಒಗೆಯಲೂ ಆಗದೇ ಎಲ್ಲವೂ 

ಗೊಂದಲ/ಗೋಜಲು ಆಗಿಹೋಗುತ್ತದೆ

ಎಲ್ಲ ಬೇಕಿತ್ತು/ಖರೀದಿಯಾಯ್ತು/ಈಗ 

ಅನವಶ್ಯಕವಾಗಿವೆ.ಒಗೆಯಲು ಮನಸ್ಸಾಗದು,ಬೇಕೆಂಬವರಿಗೆ ಹಂಚಿಯೂ ಮಿಗುತ್ತವೆ.ವಿಲೇವಾರಿ

ಸುಲಭವಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಕಿರಿಕಿರಿ.

ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸಮಯದ ಅಭಾವ,ನಿತ್ಯ ಕೆಲಸದೊಂದಿಗೆ ಸಮಯ ಕೊಡಲಾಗ ದ ಅಸಹಾಯಕತೆ ಏನೆಲ್ಲವೂ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತವೆ ಎಂಬ ಸ್ವತಃ ಅನುಭವಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಹದಗೊಳಿಸುತ್ತಿವೆಯೋ/ ಹಣ್ಣಾಗಿಸುತ್ತಿವೆಯೋ ಗೊತ್ತಾಗದ

ಕಾಲಘಟ್ಟವಿದು...