ಅಜ್ಞಾತವಾಗಿರುವುದರಲ್ಲೂ ಮಜಾ ಇದೆ...

              ನಾವು ಕೋರಮಂಗಲಕ್ಕೆ ಬಂದು ಒಂದೇ ವಾರ...ಅದರಲ್ಲಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಸಮಯ ಮನೆ ಹೊಂದಿಸು ವುದರಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋಗಿದೆ.ಯಾವುದ ನ್ನು ಎಲ್ಲಿಡಬೇಕು ಎಂಬ calculation ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲು ಸರಿಹೋಗಬೇಕು. ದಿನ ಬಳಕೆಯ ವಸ್ತುಗಳು ಕೈಗೆಟಕು ವಂತೆ, ವಾರಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಬೇಕಾಗುವುದು 

ಕಪಾಟಿನ ಮೇಲ್ಭಾಗದಲ್ಲಿ, ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ

ಬೇಕಾಗುವುದನ್ನು ಲಾಫ್ಟ ಮೇಲೆ ಸೇರಿಸಬೇಕು.ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಆಗುವ ಗೊಂದಲ ನಂತರ ತಲೆ ಬಿಸಿಮಾಡುವು ದಲ್ಲದೇ ವ್ಯರ್ಥವಾಗಿ ಸಮಯವನ್ನು ನುಂಗಿ ಹಾಕುತ್ತದೆ.ಇದನ್ನು ಮಗಳು- ಅಳಿಯನೇ ಮಾಡಿದರೂ ನಮ್ಮ ಕೋಣೆ ನಮ್ಮದೇ ತಲೆನೋವು...

                  ತಕ್ಕ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ

ಅಂತಾದಾಗ ಬೆಳಗಿನ ಹೊತ್ತು ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯ ಹೊರಗೆ ಸುತ್ತಾಡಲು/ಬಿಸಿಲು

ಕಾಸಲು ಸಮಯ ತೆಗೆದಿಟ್ಟುಕೊಂಡೆ. ಸಾಕಷ್ಟು ಜನ ಸಿಕ್ಕರೂ ಯಾರದೂ

ಪರಿಚಯವಿಲ್ಲ.ಒಮ್ಮೆಲೇ ಆಗುವುದೂ ಇಲ್ಲ ಬಿಡಿ.ಯಾರು ಹೇಗೋ ಗೊತ್ತಾಗು ವವರೆಗೂ ನಮಗೂ ಹಿಂಜರಿಕೆಯೇ. ನನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ನಾನು ಸುತ್ತುವುದೂ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿಖುಶಿಯೇ.ಸುತ್ತಲೂ ಯಾರೆಲ್ಲ ಇದ್ದರೂ ಸಂಬಂಧವೇ ಇರ ದಂತೆ ನಮ್ಮಷ್ಟಕ್ಕೇನೇ ನಾವಿರುವುದೂ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಯೆನಿಸಿದ ಅನುಭವವಾಯಿತು.ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಒಂದು Luxury..ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್/ಹಿಂದಿ ಅಂಥ ನಮ್ಮದಲ್ಲದ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಹರಟಲು ಮನಸ್ಸಾಗುವುದಿಲ್ಲ... ನಿಜವೋ/ಸುಳ್ಳೋ ಯಾರನ್ನು ಕೇಳಿದರೂ 'ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ, ಮಾತನಾಡ ಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲ.- ಎಂದೇಹೇಳುವುದು. ಲೆಕ್ಕ ಇಟ್ಟು ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದಂಥ ಭಾವ... ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ .ಬಂದ ಭಾವಗಳನ್ನು ಲೆಕ್ಕಾಚಾರವಿಲ್ಲದೇ ಮಾತಿಗಿಳಿಸುವ ಕಲೆ ಮಾತೃಭಾಷೆಗೆ ಸಿದ್ಧಿಸಿದಷ್ಟು ಬೇರಾವುದಕ್ಕೂ ಸಿದ್ಧಿಸದು ಮನಸ್ಸಿಗೂ ತೃಪ್ತಿಯೆನಿಸದು.ಅದು ಅನಿವಾರ್ಯ ವೆಂದಾದರೆ ಆ ಮಾತು ಬೇರೆ. ಆ ಕಾರಣಕ್ಕೆಎರಡು ದಿನ ನನ್ನನ್ನು

ನೋಡಿ ಹತ್ತಿರ ಬಂದವರೊಡನೆ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟು ಮಾತನಾಡುವ/ಆದಷ್ಟೂ

ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಪರಿಚಿತಳಾಗುವ ನಿರ್ಧಾರ

ಮಾಡಿ ನಾಲ್ಕೈದು ದಿನಗಳೀಗ ಕಳೆದವು.ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆ,ಕೆಲ ದಿನಗಳು ಕಳೆದ ಮೇಲೆ ಮತ್ತೆ ನೋಡಿದರಾಯಿತೆಂಬ ಲೆಕ್ಕದೊಂದಿಗೆ-.

ಸಂತೆಯಿಂದ ದೂರವಿದ್ದ ಕಾರಣ ನನ್ನೊಡನೆ ನಾನು ಕಳೆವ ಸಮಯ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ. ಹಿತವಾಗಿದೆ.ಅಪೇಕ್ಷಣೀಯ

ವೆನಿಸಿದೆ.ಕೈಲಾದಷ್ಟು ಕೆಲಸ/ ದಿನಕ್ಕೆರಡು ಫೋನು/ ಎರಡು TNS ಧಾರಾವಾಹಿಗಳು/ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ

ಸಿಕ್ಕಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಕಾಲಹರಣ ಇಂಥವೇ ಅನಿವಾರ್ಯ/ಅಪೇಕ್ಷಿತ/ ಅತಿ ಅವಶ್ಯಕವೆನಿಸಿದ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ

ವ್ಯಸ್ತವಾಗಿರುವುದೂ ಒಂದು ಹೊಸಪ್ರಯೋಗವೇ!!!!

      ‌   ‌‌‌  ಸಧ್ಯ ಅಷ್ಟೇ ಜಾರಿಯಲ್ಲಿದೆ...