ಅನಿಸುತಿದೆ ಯಾಕೋ ಇಂದು...

           ಜವಾಬ್ದಾರಿ ರಹಿತ ಬಾಲ್ಯ/ ಮಸ್ತಿ

ಭರಿತ ಯೌವನ/ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಯ ಗ್ರಹಸ್ಥ್ಯ ಎಲ್ಲ ಕಳೆದು ನಿಶ್ಚಿಂತೆಯ ವೃದ್ಧ್ಯಾಪ್ಯ ಸಧ್ಯಕ್ಕೆ ನಡೆದಿದೆ.ಜವಾಬ್ದಾರಿ

ಮಕ್ಕಳ ಹೆಗಲಿಗೇರಿಸಿ ಬಹಳ ವರ್ಷಗಳಾ ದವು...ನಾನೀಗ ಒಂದು ಚಿಪಗಲ್ಲು... ಎಲ್ಲಾದರೂ/ಏನಾದರೂ ಕುಂಟಿದರೆ

ಅಲ್ಪ- ಸ್ವಲ್ಪ  ಸಹಾಯವಾಗಬಹುದೇ ನೋ...ಉಳಿದಂತೆ ನಾನು- ನನ್ನದು,ಅಷ್ಟೇ

             ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಸಮಯ 

ಸಾಕಷ್ಟಿದೆ.ಆದರೆ ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದರೆ

ಮನಸ್ಸು- ದೇಹದ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯಿಲ್ಲ.

ಮಾಡಬೇಕೆಂದುದು ಕೈಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ,ಕೈಲಿ

ಆಗುವುದು ಮಾಡಲು ಬೇಸರ.ಓದು

ಆಸಕ್ತಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದೆ.ಬರೆಯುವುದನ್ನ

ಅತ್ಯಂತ ಎಚ್ಚರ ವಹಿಸಿ, ಪ್ರಜ್ಞಾಪೂರ್ವಕ ವಾಗಿ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನ ನಡೆದಿ ದೆ.ದಿನಾಲೂ ಒಂದು- ಎರಡು ಪ್ಯಾರಾ ಗ್ರಾಫ್ ಆದರೂ ಗೀಚುತ್ತೇನೆ. ಬಿಟ್ಟರದೂ

ಗಾಯಬ್ ಆಗುವುದರಲ್ಲಿ ಅನುಮಾನವಿ ಲ್ಲ.

          ಬರೆಯಲೂ ವಿಷಯ ವಿಶೇಷಗಳಿ ರುವುದಿಲ್ಲ.ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದದ್ದನ್ನು ಗೀಚಿ

Fb ಗೆ ಹಾಕುತ್ತೇನೆ.ಸಮಯ ಕಳೆಯುವು ದು ಒಂದು ಉದ್ದೇಶ.ದಿನಚರಿಯಂತೆ-

ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹೊಳೆದ ವಿಷಯಕ್ಕೆ loud

Thinking - ಅಂದುಕೊಂಡು ದಾಖಲಿಸು ವುದು...ಅವರಿವರಿಂದ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಕಲಿತ ದ್ದನ್ನು ಮರೆಯದಿರಲು  ಪ್ರಜ್ಞಾಪೂರ್ವಕ

ವಾದ ಒಂದು ಕಿರು ಪ್ರಯತ್ನ...ಮುಖ್ಯವಾ ಗಿ ತಲೆಕೆಡಿಸುವ ವಿಚಾರಗಳಿಗೊಂದು

ಮುಕ್ತ ಹಾದಿ...ಮನಸ್ಸಿನ ಭಾರ ಕಡಿಮೆ ಯಾಗಲು ಸುಲಭ ಮಾರ್ಗ...

       ಈಗ ಇಷ್ಟನ್ನು ಬರೆದು ತೆಗೆಯಲೂ

ಮೇಲಿನದೇ ಕಾರಣ...

         ಅಷ್ಟೇ...ಮತ್ತೇನಿಲ್ಲ...