ಜೀನಾ ಇಸೀ ಕಾ ನಾಮ್ ಹೈ...

     ' ಇರುವು'- ಇಳಿಜಾರಿನಲ್ಲಿದೆ.ಎಂಬತ್ತು

ಕಡಿಮೆ ವಯಸ್ಸೇನೂ ಅಲ್ಲ...ಅದು ಒಂದು ಸಂಖ್ಯೆಯಷ್ಟೇ ಇರಬಹುದು ಹಲವರಿಗೆ,ಆದರೆ ಮೊದಲರ್ಧದಲ್ಲೇ ಹೆಚ್ಚು 'ಭಾಗದೌಡ್' - ಆಗಿದ್ದರೆ, ಮಕ್ಕಳೆ ಲ್ಲ ಬೇಗ settle ಆಗಿ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಪಾಡಿಗೆ ಹಾಯಾಗಿದ್ದರೆ,ಅತೀ ಮಹತ್ವಾ ಕಾಂಕ್ಷೆಯ ಆಸೆ ಇಲ್ಲದೇ ಕೊನೆಗಾದರೂ ಶಾಂತಿ- ನೆಮ್ಮದಿ ಇದ್ದರೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಆಯಿತು - ಅನ್ನುವವರಿಗೆ ಬದುಕಿನ ನಿರೀಕ್ಷೆ ಬೇರೆಯೇ ಇರುತ್ತದೆ.

     ‌       ಬಹುಶಃ ನಾನು ಆ ಕೆಟೆಗರಿಗೆ

ಸೇರಿದವಳು ಎನಿಸತೊಡಗಿದೆ...ಬೆಳಿಗ್ಗೆ

ಹೋಗುವವರು ಹೋಗಿಯಾದ ಮೇಲೆ

ನನ್ನ ಪ್ರಪಂಚ ತೆರೆಯುತ್ತದೆ...ಬಾಲ್ಕನಿಗೆ

ಬಂದು ಕುಳಿತು ಅದರಿಂದ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳು ವ ಮೂರು ದಾರಿಗಳು, ಅವುಗಳ

ಮುಖಾಂತರ ಕಣ್ಣೆದುರು ಕಾಣುವ ಜಗತ್ತು ನನ್ನನ್ನೂ ದಂಗಾಗಿಸುತ್ತದೆ. ಭರ ಭರ ಓಡುವ ಕಾರುಗಳು/ ಮಕ್ಕಳನ್ನು

ಹೊತ್ತು ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿಸಲು ಓಡುವ ಪಾಲಕ ರು/ಸ್ವಿಗ್ಗಿ- ಝೊಮ್ಯಾಟೋ ದ boys/ಕೈಲಿ

ಮೊಬೈಲ್ ಹಿಡಿದು ಅದರಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ

ಕೆಲಸದ ಹುಡುಗಿಯರು/ಗುಂಪಾಗಿ ಬರುವ ಕೆಲಸದವರ identify ಗುರುತಿಸಿ

ಒಳಬಿಡುವ ಸೆಕ್ಯುರಿಟೀಸ್/ರಸ್ತೆ signal ದಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕು ಬಿಸಿ ಹಂಚಿನಮೇಲೆ ಕುಳಿತಂ ತೆ ಒದ್ದಾಡುವ ಕಾರ್‌ ಪಯಣಿಗರು- ಏನೂಂತ- ಎಷ್ಟೂಂತ ಹೇಳೋದು!!!ಮನೆಯ ಜನರಿಗೆ ಹತ್ತು ನಿಮಿಷಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಿಕ್ಕದ ಇವರು ರಸ್ತೆಯ 

ಮೇಲೆಯೇ ಕಳೆದು ಹೋಗುವ ಪರಿ ವಿಷಾದನೀಯ...

               ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ನೋಡಿದಾಗ ಮನೆಗೂ- ನಮ್ಮ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲೂ ಸರಿ ಸಮಯ ವ್ಯಯಿಸಿ ಬದುಕಿನ ಬಹುಭಾಗ ಕಳೆದು, ಬರುವ pension ಹಣದಲ್ಲಿ

ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿಗೆ ಆರಾಮಾಗಿ ಬದುಕುವ ನಾವು ಅದೃಷ್ಟಶಾಲಿಗಳೋ- ಮನದಲ್ಲಿ

ಬರುವ ಮೊದಲೇ ಪ್ರತಿಯೊಂದೂ ಕೈ ಯಲ್ಲಿ ಬಂದು ಬೀಳುವ ಭಾಗ್ಯ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು

ಹೆಚ್ಚು ಸುಖಿಗಳೋ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರ

ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದೇನೆ...ಸಕ್ಕಿಲ್ಲ...