‌    ನಾನು ನೌಕರಿಗೆ ಸೇರಿದ ಹೊಸತು.ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿದ್ದೆ.ಹೀಗಾಗಿ ಆರು/ ಏಳನೇ ಇಯತ್ತೆಗಳಿಗೆ ಕಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮುಗ್ಧತೆ/ ಕಪಟವರಿಯದ ಮಕ್ಕಳು.ಅವರ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಮನೆಯ/ ಮನಸ್ಸಿನ ದುಗುಡಗಳೆಲ್ಲದರಿಂದ ದೂರವಾಗುವು ದೇ ಒಂದು ಪವಾಡ ಸದೃಶ್ಯ ಅನುಭವ. ಏನು ಮಾಡಿದರೂ ಸಿಟ್ಟಿಗೇಳುವ ಮಾತೇ ಇಲ್ಲ...

              ಒಂದು ಸಲ ಒಂದು ಕ್ಲಾಸಿನ 

Absentee period ಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಮಕ್ಕಳಿಗೇನೋ ಕೆಲಸ ಕೊಟ್ಟು ನಾನು ಒಂದು magazine ಮೇಲೆ ಸುಮ್ಮನೇ ಕಣ್ಣಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗಿ ನನ್ನ ಬಳಿ ಬಂದು ಮುಂದಿನ table ಮೇಲೆ

ಅರ್ಧ ಮಲಗಿ, ಪತ್ರಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿ, " ಟೀಚರ್, 'ಸುಧಾ' ಏನ್ರಿ? 

ನನಗ ಈ ವಾರದ್ದು ಸಿಕ್ಕೇ ಇಲ್ರಿ, ಒಂದ ಹತ್ತು ಮಿನಿಟು ಕೊಡ್ರಿ, ನೋಡಿ ಕೊಡತೇನಿ"- ಅಂದ್ಲು.ಕೊಡಬಹುದಿತ್ತು, ಆದರೆ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ, ಅಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗಿಗೆ ಅದನ್ನು ರೂಢಿಸಬಾರದೆಂದೆ

ಹಾಗೆ ಮಾಡಿದ್ದು.‌ ಅವಳು ವಕೀಲೆ, ಇಬ್ಬರೂ ಭೇಟಿಯಾದಾಗೊಮ್ಮೆ ಕಾಯಂ ಅದನ್ನೇ ಮಾತಾಡಿ ಮಜಾ ತೆಗೆದು ಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಆ ಮಾತು ಬೇರೆ.

             ಅದು ಮಸಿ ಪೆನ್ನು ಮುಗಿಯು ತ್ತಿದ್ದ ಕಾಲ. ಎಲ್ಲೆಡೆಗೆ ಬಾಲ್ ಪೆನ್

ಅದೇ ತಾನೇ ಕಾಲಿಡಲು ಪ್ರಾರಂಭವಾ ಗಿತ್ತು. ನೀಲಿ cap ಹಾಗೂ ಮಸಿ ತೀರಿ

ಖಾಲಿ ಆಗುವದನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ತೋರಿ

ಸುವ ರೀತಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂತಿಳಿಯುತ್ತಿದ್ದುದೇ

ಒಂದು ಹೊಸ ಆಕರ್ಷಣೆ.ಪೆನ್ನಿನ 

ನಿಬ್ಬಿನಿಂದ ಮಸಿ ಸೋರುವ/ ಕೈ ಮೈ ಮಸಿಯಾಗುವ ಗೋಜಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರ ಕೈಯಲ್ಲೂ ಅಂಥದೇ ಪೆನ್ನುಗಳು.

ಒಮ್ಮೆ Note books correction 

ಮಾಡುತ್ತ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ.‌ಐದನೇ ಈಯತ್ತೆ ಯ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗ ಬಂದು/ ಎದುರು ನಿಂತು, "ಟೀಚರ್, ಆ ಪೆನ್ ನಂದು. ನಿನ್ನೆ ಕಳೆದಿದೆ"- ಅಂದ." ಹೌದಾ, ಕೊಡುತ್ತೇನೆ, ಅದಕ್ಕೂ ಮೊದಲು class ನ್ನು ಒಂದು ಸಲ ಸುತ್ತಿ ಬಾ, ಯಾರ ಯಾರ ಹತ್ತಿರ  ಎಂಥ pen ಇದೆ, ಒಮ್ಮೆ ನೋಡಿ ಬಾ.- ಅಂದೆ. "ಬಹಳ ಮಂದಿಯ ಹತ್ತಿರ ಇವೇ ಇವೆ ಟೀಚರ್, "- ಎಂಬುದು ಅವನ ಉತ್ತರವಾಗಿತ್ತು.ಮುಖದ ತುಂಬ ಗೊಂದಲ.ನನ್ನನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದರ ಬಗ್ಗೆ ಎಲ್ಲೋ ಚಡಪಡಿಕೆ." ಈಗ ಮನೆಗೆ ಹೋದ ಮೇಲೆ ಮನೆಯಲ್ಲೆಲ್ಲ ಒಮ್ಮೆ

ಹುಡುಕಿ ನೋಡು,ಸಿಗದಿದ್ದರೆ ನಾನು ನಿನಗೆ ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಪೆನ್ನನ್ನೂ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ." - ಅಂದೆ. ಮರುದಿನ ಶಾಲಾ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಗೂ ಮೊದಲೇ ಬಂದು, ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದ

ತನ್ನ ಪೆನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಸಿಕ್ಕ ಸುದ್ದಿ ಕೊಟ್ಟ.ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಪೆನ್ನು ಸಿಕ್ಕ ಶುದ್ಧ ಖುಶಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ಯಾವ ಭಾವವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ...ಅದಕ್ಕೇ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ದೇವರಿಗೆ ಹೋಲಿಸುತ್ತಾರೆ

ಎನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು ನನಗೆ.ಈಗ 

ನನ್ನದೊಂದೇ ಪ್ರಶ್ನೆ  ಬೆಳೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತ 

ಈ ಮುಗ್ಧತೆ  ಎಲ್ಲಿ ಮಾಯವಾಗುತ್ತದೆ?