ಮನಸಿನ ಪುಟಗಳ ನಡುವೆ...

     ‌‌‌‌        

               ಧಾರವಾಡದ ತವರು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹತ್ತು ದಿನಗಳನ್ನು ಕಳೆದು ಅದೇ ತಾನೇ ಬಂದಿದ್ದೆ."ನಾಳೆ ಮಗನ ಮದುವೆಯಿದೆ, ಯಾವ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ತಪ್ಪಿಸುವಂತಿಲ್ಲ, ಬರಲೇಬೇಕು"ಎಂದು 

ನಾದಿನಿಯ( cousin) ಫೋನು. ಅನುಮಾನ ಎಂದೆ. No way ಅಂದಳು. ಸಧ್ಯಕ್ಕಂತೂ ಇರಲಿ ಎಂದು

ಹೂಗುಟ್ಟಿದೆ.ಮೊದಲೇ ಆಮಂತ್ರಣ ಹೇಳಿ/ ಅಡ್ರೆಸ್ / map ಎಲ್ಲವೂ ತಲುಪಿಯಾಗಿತ್ತು.ಇದು Reminder...

               ಪ್ರವಾಸದ ದಣಿವಿನ್ನೂ ಆರಿರಲಿಲ್ಲ, ಆದರೂ ಮನಸ್ಸು ತಡೆಯದೇ ಹೋಗಿಯೇಬಿಟ್ಟೆ... ಹೋಗಿರದಿದ್ದರೆ ಏನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳು ತ್ತಿದ್ದೆ ಎಂಬುದು ತಿಳಿದದ್ದು ನಂತರವೇ...

                 ಧಾರವಾಡದ ನಮ್ಮ ಮನೆ

ಆರು ಮನೆಗಳದೊಂದು ಚಾಳು.ಒಂದೇ ಮನೆಯಂತೆಯೇ ಇದ್ದದ್ದು...ಹತ್ತು ದಿನಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ಬರುವ ನಳದ ನೀರಿನಿಂದಾಗಿ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರ ನಡುವೆ

ಅತಿ ಗಾಢಸಂಬಂಧ.ಸರಿರಾತ್ರಿಯಲ್ಲೂ  

ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಎಬ್ಬಿಸುವವರು/ಅಗತ್ಯ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಹಿಂಜರಿಯದವರು ಕೈಗೆ Plaster ಬಿದ್ದರೆ ತಮ್ಮವೇ ಮನೆ ಗಳಿಂದ ಊಟ- ತಿಂಡಿ ಸರಬರಾಜು

ಮಾಡುವವರು, ನಾವು ಎಲ್ಲಿಯಾದರೂ

ಹೋಗಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಂತೆಯೇನಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುವವರು  ಎಲ್ಲರೂ ಬಂದದ್ದು ನೋಡಿ ನನ್ನ ದಣಿವು ಎಲ್ಲಿ ಮಾಯವಾಯಿತೋ  ತಿಳಿಯಲೇಯಿಲ್ಲ.ಅಕ್ಷತೆ ಬೇಗ ಇದ್ದು ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವಿಶ್ರಾಂತಿಯ mood ನಲ್ಲಿ ಇದ್ದದ್ದು

Plus point...

             ಎಲ್ಲರೂ ಈಗ ೬೦+ ವಯಸ್ಸು ದಾಟಿದವರು. ಮಕ್ಕಳ ಬೆನ್ನು ಹತ್ತಿ

ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದರೂ ಧಾರವಾಡದ

ಗುಂಗು ಬಿಡದವರು/ ಮಾತಿಗೆ/ ಆತ್ಮೀಯತೆಗೆ ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ಬರಗೆಟ್ಟವರು/ ಯಾರಾದರೂ ಆತ್ಮೀಯರು ಕಂಡರೆ ಕಣ್ತುಂಬಿ ನಿಲ್ಲುವವರು/ ನೆನಪಿನ ಜೇನುಗೂಡಿಗೆ

ಕಲ್ಲು ಹೊಡೆದು ಹುಳಗಳ ಕಡಿತ/ ಜೇನಿನ ಸವಿ ಎರಡನ್ನೂ ಸಮಸಮವಾಗಿ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವವರು/

ತಮ್ಮ ಎರಡನೇ - ಮೂರನೇ ತಲೆಮಾರುಗಳ ಸುತ್ತಲೇ ಗಿರಕಿ ಹೊಡೆಯುತ್ತ ಏನೋ ಖುಶಿ/ ಭ್ರಮೆಗಳ

ನಡುವೆ ಜೀಕುವವರು/ ಎಷ್ಟು ಜನರೋ ಅಷ್ಟೊಂದು " ನೆನಪಿನ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ನವಿಲುಗರಿಗಳು".

               ಹಿಂದಿನವರು ದಡ್ಡರಲ್ಲ.

ಹಳೆಯದೆಲ್ಲ ಬದಿಗೆ ಸರಿಸಲೇ ಬೇಕಂತಿಲ್ಲ. ಕೂಡು ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ

ಬಿಡುವಿಲ್ಲದ ದುಡಿಮೆಯ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿಯೂ, ಪರಸ್ಪರ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ/ ಮನಸ್ತಾಪಗಳಿಗೆ ಒಂದು ತೆರೆಯಳೆದು ಸುಖವಾಗಿಯೇ

ಇದ್ದವರು. ಅಂಥವರ ನೋವುಗಳಿಗೆಲ್ಲ

ಇಂಥ ಸಮಾರಂಭದ ಖುಶಿಯ ಅನುಭವಗಳೇ ಮದ್ದು"- ಎಂಬುದನ್ನು

ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ/ ಮಗದೊಮ್ಮೆ ಧೃಡ ಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಮನೆ ಸೇರಿದಾಗ ಮನಸ್ಸು ಅರಳಿದ ಹೂವಾಗಿತ್ತು...

( ವಿಪರೀತ ಜನ/ ಎಲ್ಲರೂ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ busy ಆಗಿ ಕಾರ್ಯಾಲಯದ ತುಂಬ 

ಹಂಚಿ ಹೋಗಿದ್ದರಿಂದ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಒಂದು ಫೋಟೋ ಬೇಕೆಂಬ demand - demand ಆಗಿಯೇ ಉಳಿಯಿತು.)