13. ಸಹಾಯ ಮಾಡುವವರ ' ಅಸಹಾಯಕತೆ.

13.  "ಸಹಾಯ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬುವವರ' 'ಅಸಹಾಯ' ಕತೆ..."

               ನಾನು ಕೆ,ಇ,ಬೋರ್ಡ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಟೀಚರ್ ಆಗಿದ್ದಾಗಿನ ಮಾತು. ಒಂದೆರಡು  ವರ್ಷ ನಾನು admission committee ಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದೆ.  ಆಗ ಹಾಗೆ ಇದ್ದವರಿಗೆಲ್ಲ ಒಂದು ಅಥವಾ ಎರಡು seat ಗಳ ಕೋಟಾದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಅನಿವಾರ್ಯದ  emergency ಏನಾದರೂ ಬಂದರೆ ಎಂದು. ಅದು ಅವರವರ ವಿವೇಚನೆಯ ಬಳಕೆಗೆ. ಯಾರೂ ಅವುಗಳ ದುರುಪಯೋಗವೇನೂ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಯ ಗಳಿಗೆಯ ಆಪತ್ಕಾಲೀನ ಸೀಟುಗಳು ಅವು.  ಒಂದು ವೇಳೆ ಅಂಥ ಪ್ರಸಂಗ ಬರದಿದ್ದರೆ  waiting list ನಲ್ಲಿ ಇದ್ದವರಿಗೆ ಮುಖ್ಯಾಧ್ಯಾಪಕರ ಅನುಮತಿಯೊಂದಿಗೆ ಪ್ರವೇಶ ಕೊಡಬೇಕಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
         ಒಂದು ವರ್ಷ ಅತಿ ಪರಿಚಯದವರು ಬಂದು ಗೋಗರೆದಾಗ ಒಂದು ವಾರ ವೇಳೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಸರ್ ಗಮನಕ್ಕೂ ತಂದು ಅವರ ಒಪ್ಪಿಗೆಯೊಂದಿಗೆ  ಅವರಿಗೆ allot ಮಾಡಿದ್ದಾಯಿತು. ಅವರಿಗೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ವಿಷಯ  ತಿಳಿಸಿ  ಕಾದದ್ದಾಯ್ತು. ಹದಿನೈದು ದಿನಗಳಾದರೂ ಸುದ್ದಿಯೇ  ಇಲ್ಲ. ಪದೇ ಪದೇ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ  ಹೇಳಿಯಾಯಿತು .ಉತ್ತರವಿಲ್ಲ.ಕೊನೆಗೆ ತಿಳಿದು ಬಂದದ್ದು ಅವರ ಹುಡುಗ ತನ್ನ ಗೆಳೆಯರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರಾವ ಶಾಲೆಗೂ ಹೋಗುವದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅತಿಯಾಗಿಯೇ ಹಟ ಹಿಡಿದಿದ್ದರಿಂದ ಅವನನ್ನು ಒಪ್ಪಿಸಲಾರದೆ ನನ್ನನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವೂ ಆಗದೇ ಮುಜುಗರವಾಗಿ ಮುಖ ತಪ್ಪಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.

              ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ದೂರದ ಬಂಧುಗಳೊಬ್ಬರಿಗೆ ಆರೋಗ್ಯ ಸಮಸ್ಯೆ ಯಾಗಿತ್ತು .ಮೊದಲು ತೋರಿಸಿದ ಡಾಕ್ಟರ್ ಆಪರೇಶನ್ ಮಾಡಲೇಬೇಕು ಎಂದಾಗ  ವಯಸ್ಸು ಬಹಳ ವಾದದ್ದರಿಂದ( 80 ರ ಸಮೀಪ) second opinion ಗೆ ಬೇರೊಬ್ಬರ ಕಡೆ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿತ್ತು  . ನನ್ನ ಗೆಳತಿಯರ ಮಕ್ಕಳು, ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು, ಪರಿಚಯಸ್ಥರು, ದೂರದ  ಬಂಧುವರ್ಗ ಗಳಲ್ಲಿ ಡಾಕ್ಟರರು ಅನೇಕರಿದ್ದುದರಿಂದ ಸಹಾಯ ಸಾಧ್ಯವೇ ಎಂಬ ಮಾತು ಬಂತು. ನಾನು ಒಬ್ಬರೊಡನೆ ಮಾತಾಡಿ, ಅವರು specialist  ಡಾಕ್ಟರರೊಂದಿಗೆ visit fix  ಮಾಡಿ ಬರುವ ಮುನ್ನ ಒಂದು message ಅಥವಾ call  ಮಾಡಿದರೆ ತಕ್ಷಣ  ಬರುವುದಾಗಿ ಮಾತು ಕೊಟ್ಟರು.
ಆದರೆ ಅವರಿಗೆ ಅಚಾನಕ್ ಆಗಿ ಬೇರೊಬ್ಬರ ಸಹಾಯ ಹೊತ್ತಿಗೆ ದೊರೆತು ನನ್ನವರೆಗೆ ಆ ಮಾತು ಬರಲೇಯಿಲ್ಲ. ನಾನು ನಂತರ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಡಾಕ್ಟರ್ ಅವರಿಗೆ ಒಂದು sorry ಹೇಳಿ ಕ್ಷಮೆ ಕೇಳಿದೆ.
  ‌‌‌       ಮೇಲಿನವೆರಡೂ ಅಘಟಿತ ಘಟನೆಗಳಲ್ಲ.   ಬಹಳ ಸಲ ನಡೆಯುವಂತಹವೇ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ಸಾಮಾನ್ಯ ಅನುಭವಗಳ ಮಾತು...ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಗಾಬರಿಯಲ್ಲಿ, ಸಹಾಯ ಸಿಗದಿದ್ದರೆ ಎಂಬ ಅಪನಂಬಿಕೆಯಲ್ಲಿ, ಎಷ್ಟು ಬೇಗ ಅನುಕೂಲವಾದರೆ ಅಷ್ಟು ಚನ್ನ ಎಂಬಂಥ ಭಾವದಲ್ಲಿ ಹೀಗಾಗುವದು ಅತಿ ಸ್ವಾಭಾವಿಕ...ಅಲ್ಲದೇ ಒಂದು ಕಡೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗದಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಪ್ರಯತ್ನವಿರಲಿ ಎಂಬುದು ಆಪತ್ಕಾಲಕ್ಕೆ ಸೂಕ್ತವೂ ಹೌದು...
          ಆದರೆ ಅದರಿಂದ ಸಹಾಯ ಕೇಳಲು ಮುಜುಗರದ ಸ್ವಭಾವವಿದ್ದು ಕೇವಲ  ಸಹಾಯ ಮಾಡೋಣ  ಎಂಬ ಏಕೈಕ ಉದ್ದೇಶವಿರುವವರಿಗೆ ಸ್ವಂತಕ್ಕಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಇನ್ನೊಬ್ಬರನ್ನು ಅದರಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿಯಾದರೂ ಸ್ವಲ್ಪು ಬೇಸರವಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ತೆಗೆದು ಹಾಕುವಂತಿಲ್ಲ.  ಬೇಕೋ..ಬೇಡವೋ ಎಂದು ಅನುಮಾನಿಸಿ ಒಬ್ಬರಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲೆಂದು ಮಾಡಿದ ಕೆಲಸ ಅಪೇಕ್ಷಿತ ಪರಿಣಾಮ ಕೊಡದಿದ್ದರೆ ಹಲವು ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ಬೇಸರವಾಗುವದು ಅಸಹಜವೇನಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅಂಥ ಕೆಲವು ಪ್ರಸಂಗಗಳು ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಅನಿವಾರ್ಯವೆಂಬುದು ಅನುಭವ ವೇದ್ಯ ವಾಗಿರುವದರಿಂದ ಬೇಸರ ಕೆಲವೇ ಗಂಟೆಗಳದ್ದು  ಎಂಬ ಸಮಾಧಾನವಾಗುವದೂ ಅಷ್ಟೇ ನಿಜ

 ನಮ್ಮ ನಿಲುವಿಗೆ, ಆಗಿ ಹೋದದ್ದಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟೇ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿಕೊಂಡರೂ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಪ್ರಸಂಗ ಬಂದಾಗ  ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆ ,ಬೇಡವೇ ಎಂಬ  ಒಂದು ಅಪನಂಬಿಕೆ, ಚಿಕ್ಕದೊಂದು ಸಂದೇಹ ಬಂದರೆ ಅಚ್ಚರಿಯೇನೂ ಅಲ್ಲ. ಆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಮಾತ್ರ  'TO DO'....OR 'NOT TO DO' ಎಂಬುದು ಮಾತ್ರ ಉಭಯ ಪಕ್ಷಗಳಿಗೂ  ಬರಬಹುದಾದ ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾದುದೊಂದು  ಪುಟ್ಟ ಅನುಮಾನ. 

               ಸಹಾಯ ಕೇಳಿಬಂದವರೂ, ಮಾಡಲು ಮುಂದಾದವರೂ  ಎರಡೂ ಪಕ್ಷದವರೂ ಸ್ವಲ್ಪು ತಿಳುವಳಿಕೆ ಯವರಿದ್ದಲ್ಲಿ  ಮಾತ್ರ  ಅವರ ನಡುವಿನ ಸಂಬಂಧಗಳು ಕೆಡದೇ ಹಾಗೇ ಉಳಿಯುತ್ತವೆ.