ಸ್ವಲ್ಪೇ ಕೊಟ್ಟು ಎಷ್ಟೊಂದು ಪಡೆಯಬಹುದು! ಸ್ವಲ್ಪೇ ಕೊಟ್ಟು ಎಷ್ಟೊಂದು ಪಡೆಯಬಹುದು!
ಅದೊಂದು ಕಾರ್ಯಾಲಯ. ಅದು 103 ವರ್ಷಗಳು ಮುಗಿದು 104 ಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟವರೊಬ್ಬರ ಜನ್ಮದಿನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ. ನಟ್ಟ ನಡುವೆ ಒಂದು ಅಲಂಕೃತ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತ ʻಮಡಿ ಹೆಂಗಸುʼ, ಅತಿ ಶುಭ್ರ ಬಿಳಿಸೀರೆ ಉಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಧಾರವಾಡ ಫೇಡೆಯ Box ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಬಂದು ಕಾಲಿಗೆ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದವರ ಕೈಗೆ ಎರಡು ಫೇಡೆ ಇಟ್ಟು “ನನ್ನಂತೆಯೇ ಶತಾಯುಷಿಯಾಗು”– ಎಂದು ಅವರ ತಲೆಮೇಲೆ ಕೈ ಇಟ್ಟು ಬಾಯಿತುಂಬಾ ಹರಸುತ್ತಿದ್ದರು…ಹಾಗೆಂದು ಗಟ್ಟಿ ಮುಟ್ಟಿ ಆಳಲ್ಲ. ಗುಬ್ಬಿಯಾಕಾರದಂತೆ ಪುಟ್ಟ ದೇಹಿ. ಸಂಪೂರ್ಣ ಬಾಗಿದ ಬೆನ್ನು. ಆದರೂ ಒಂದು ಕಡೆ ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ಕೂಡದೇ ಏನೋ ಒಂದನ್ನು ಸದಾ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುವ ಅಭ್ಯಾಸ… ʻಹೊತ್ತಾಯ್ತು, ಊಟ ಮೊದಲು ಮಾಡಿʼ ಎಂದರೆ ʻನನಗೆ ಹಸಿವೆಯಾ ಗುವುದಿಲ್ಲʼ, ʻಚೆನ್ನಾಗಿ ನೀರು ಕುಡಿಯಿರಿʼ ಎಂದರೆ ʻನನಗೆ ನೀರಡಿಕೆಯೇ ಆಗುವುದಿಲ್ಲʼ - ಇಂಥದೇ ಉತ್ತರ. ಅವರ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ದೇವರು ಅದೇನು ಅಮೃತ ಹಾಕಿದ್ದನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.
ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಂಟು ಮಕ್ಕಳು, ಹಿರಿ-ಕಿರಿಯರು, ಬಂದು-ಹೋಗುವ ಜನರೂ ಹೆಚ್ಚು. ಸದಾ ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು ಮನೆಯ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗಿ. ಅವರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮುಗಿದರೆ, ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇಣುಕಿ, ನನ್ನ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಬೇಡವೆಂದರೂ ನೆರವಾಗುವುದು ಅವರ ರೂಢಿ. ಕೂತಲ್ಲೇ ಕಾಯಿ-ಪಲ್ಲೆ ಸ್ವಚ್ಛ ಮಾಡುವುದು, ನಾನು ಕೆಲಸದಲ್ಲಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಆಡಿಸುವುದು, ತೊಟ್ಟಿಲು ತೂಗುವುದು- ಇಂಥ ಅತಿ ಅವಶ್ಯ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಕೈ ಜೋಡಿಸುವು ದು ಅವರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕೆಲಸ…
ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಕಳೆದ ಕಷ್ಟದ ಜೀವನ ಅವರಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಪಾಠ ಕಲಿಸಿತ್ತು, ಸಹನೆ ಕಲಿಸಿತ್ತು, ದೀರ್ಘ ಕಾಯುವಿಕೆ ಯನ್ನು ಕಲಿಸಿತ್ತು.ಆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೂ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಸಹ ಸಿಟ್ಟಿಗೇಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಾತು ತುಂಬಾನೇ ಕಡಿಮೆ. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಅವರಿಂದ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಕೆಲಸಗಳಾಗುತ್ತಿದ್ದವು- ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ನನ್ನದು.ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಅವರಿಗೆ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಬೇರೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾಯಿತು. ಆದರೂ ಆಗಾಗ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಾಡಿಬೇಡಿ ಅವರ ಗಾಡಿಯ ಹಿಂದೆ ʻಮಂಗನ ಮರಿʼಯಂತೆ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅವುಚಿ ಹಿಡಿದು, ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಪಕ್ಕದ ಪರಿಚಯಸ್ಥರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪತ್ತು ಉಂಡು/ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ಕಳೆದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಮತ್ತೆ ಮನೆಗೆ ವಾಪಾಸ್ ಆಗುತ್ತಿದ್ದರು...
ವಯಸ್ಸು ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ಇದು ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ಕಡಿಮೆಯಾಯಿ ತು…“ಮಾಮಿ... ಆಯಿ ನಿಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆಂದು ಹಠ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆ ಕೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುವುದು ಸುಲಭವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಮುಂದೆ ದಾರಿ ನೋಡಬೇಕೋ ಅಥವಾ ಹಿಂದೆ ಅವಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿರ ಬೇಕೋ ಗೊಂದಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಿದ್ದರೆ ಎಂಬ ಭಯವೂ ಕಾಡುತ್ತದೆ.ನೀವು
ಊರಲ್ಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ಎಂದಾದರೂ ಕೇಳಿದರೆ ʻಹೌದುʼ ಅನ್ನಿ Please.” ಇದು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳ ಉಭಯಸಂಕಟ.“ಏನSSS… ಯಾವಾಗ ಕೇಳಿದರೂ ನೀ ಊರಾಗ ಇಲ್ಲ ಅಂತಾರ ನಮ್ಮ ಮೊಮ್ಮಕ್ಳು… ಗಂಡ, ಮಕ್ಳನ್ನ ಬಿಟ್ಗೊಟ್ಟು ಎಲ್ಲೆ ಹೋಗ್ತಿ? ಅವರೇನು ಮಾಡ್ಬೇಕು?” -ಇದು ಮುಂದೆಂದೋ ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡಾಗ ಆಯಿ ತಪರಾಕಿ ತಗೋತಿದ್ದ ರೀತಿ…
ಇಂದು ತುಂಬಾ ಹಳೆಯ ಸುದ್ದಿ. ಈಗ ಅವರ ಮನೆಯ ಹಿರಿಯರ್ಯಾರೂ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಐವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಗೂ ಹಿಂದಿನ ಸುದ್ದಿ ಇದು. ಆದರೆ ನೆನಪುಗಳ ಕಸುವು ಕಳೆದಿಲ್ಲ… ಹಸಿ ಗೋಡೆಗೆ ನೆಟ್ಟ ಹರಳಂತೆ ಎದ್ಯಾಗ ನೆಟ್ಟು ಉಳದಾವ…ಅಂದ ಹಾಗ ಆ ಅಂತಃಕರಣ ಸ್ವರೂಪಿ, ಹೊರ ಜಗತ್ತನ್ನೇ ಕಾಣದ, ತಾನೇ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ವಿಶ್ವದಂತೆ ಇದ್ದ ಆ ನಮ್ಮ ʻಆಯಿʼಯ ಹೆಸರು 'ಅಕ್ಕೂಬಾಯಿ ಅಂಬೇಕರ್…'
ಮೊನ್ನೆ ತಾನೇ ಆದ ನನ್ನ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ಗುಂಗಿನಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋದಾಗ ಅಂದಿನ ಆಯಿಯ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ನೆನಪು ತುಂಬ ಕಾಲ ಕಾಡಿತು...ಅವರೆಲ್ಲ 'ಆಡದೇ ಮಾಡುವ ಉತ್ತಮ'ರು-ಕರ್ಮಜೀವಿಗಳು... ಅವರ ಆ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ಏನೋ ದೈವಿಕ ಭಾವವಿತ್ತು.ಯಾವುದೇ ಬಾಹ್ಯ ಆಡಂಬರವಿಲ್ಲದೇ ಕೇವಲ ಸಭ್ಯ ಶತಾಯುಷಿಯೊಬ್ಬರ ಆಶೀರ್ವಾದದ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ ಇನ್ನುಳಿದವರ ಶ್ರೇಯಸ್ಸು ಫಲಿತಗೊಳ್ಳಲಿ ಎಂಬ ಸದುದ್ದೇಶದ ಆ ಸಮಾರಂಭದೆದುರು ನಮ್ಮ ಆಡಂಬರ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತೇನೋ - ಎಂಬ ಪುಟ್ಟ ಅಳುಕು ಅನಿಸಿದ್ದು ಯಾಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ...🙏🙏🙏
ಅದೊಂದು ಕಾರ್ಯಾಲಯ. ಅದು 103 ವರ್ಷಗಳು ಮುಗಿದು 104 ಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟವರೊಬ್ಬರ ಜನ್ಮದಿನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ. ನಟ್ಟ ನಡುವೆ ಒಂದು ಅಲಂಕೃತ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತ ʻಮಡಿ ಹೆಂಗಸುʼ, ಅತಿ ಶುಭ್ರ ಬಿಳಿಸೀರೆ ಉಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಧಾರವಾಡ ಫೇಡೆಯ Box ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಬಂದು ಕಾಲಿಗೆ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದವರ ಕೈಗೆ ಎರಡು ಫೇಡೆ ಇಟ್ಟು “ನನ್ನಂತೆಯೇ ಶತಾಯುಷಿಯಾಗು”– ಎಂದು ಅವರ ತಲೆಮೇಲೆ ಕೈ ಇಟ್ಟು ಬಾಯಿತುಂಬಾ ಹರಸುತ್ತಿದ್ದರು…ಹಾಗೆಂದು ಗಟ್ಟಿ ಮುಟ್ಟಿ ಆಳಲ್ಲ. ಗುಬ್ಬಿಯಾಕಾರದಂತೆ ಪುಟ್ಟ ದೇಹಿ. ಸಂಪೂರ್ಣ ಬಾಗಿದ ಬೆನ್ನು. ಆದರೂ ಒಂದು ಕಡೆ ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ಕೂಡದೇ ಏನೋ ಒಂದನ್ನು ಸದಾ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುವ ಅಭ್ಯಾಸ… ʻಹೊತ್ತಾಯ್ತು, ಊಟ ಮೊದಲು ಮಾಡಿʼ ಎಂದರೆ ʻನನಗೆ ಹಸಿವೆಯಾ ಗುವುದಿಲ್ಲʼ, ʻಚೆನ್ನಾಗಿ ನೀರು ಕುಡಿಯಿರಿʼ ಎಂದರೆ ʻನನಗೆ ನೀರಡಿಕೆಯೇ ಆಗುವುದಿಲ್ಲʼ - ಇಂಥದೇ ಉತ್ತರ. ಅವರ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ದೇವರು ಅದೇನು ಅಮೃತ ಹಾಕಿದ್ದನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.
ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಂಟು ಮಕ್ಕಳು, ಹಿರಿ-ಕಿರಿಯರು, ಬಂದು-ಹೋಗುವ ಜನರೂ ಹೆಚ್ಚು. ಸದಾ ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು ಮನೆಯ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗಿ. ಅವರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮುಗಿದರೆ, ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇಣುಕಿ, ನನ್ನ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಬೇಡವೆಂದರೂ ನೆರವಾಗುವುದು ಅವರ ರೂಢಿ. ಕೂತಲ್ಲೇ ಕಾಯಿ-ಪಲ್ಲೆ ಸ್ವಚ್ಛ ಮಾಡುವುದು, ನಾನು ಕೆಲಸದಲ್ಲಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಆಡಿಸುವುದು, ತೊಟ್ಟಿಲು ತೂಗುವುದು- ಇಂಥ ಅತಿ ಅವಶ್ಯ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಕೈ ಜೋಡಿಸುವು ದು ಅವರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕೆಲಸ…
ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಕಳೆದ ಕಷ್ಟದ ಜೀವನ ಅವರಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಪಾಠ ಕಲಿಸಿತ್ತು, ಸಹನೆ ಕಲಿಸಿತ್ತು, ದೀರ್ಘ ಕಾಯುವಿಕೆ ಯನ್ನು ಕಲಿಸಿತ್ತು.ಆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೂ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಸಹ ಸಿಟ್ಟಿಗೇಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಾತು ತುಂಬಾನೇ ಕಡಿಮೆ. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಅವರಿಂದ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಕೆಲಸಗಳಾಗುತ್ತಿದ್ದವು- ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ನನ್ನದು.ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಅವರಿಗೆ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಬೇರೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾಯಿತು. ಆದರೂ ಆಗಾಗ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಾಡಿಬೇಡಿ ಅವರ ಗಾಡಿಯ ಹಿಂದೆ ʻಮಂಗನ ಮರಿʼಯಂತೆ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅವುಚಿ ಹಿಡಿದು, ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಪಕ್ಕದ ಪರಿಚಯಸ್ಥರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪತ್ತು ಉಂಡು/ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ಕಳೆದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಮತ್ತೆ ಮನೆಗೆ ವಾಪಾಸ್ ಆಗುತ್ತಿದ್ದರು...
ವಯಸ್ಸು ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ಇದು ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ಕಡಿಮೆಯಾಯಿ ತು…“ಮಾಮಿ... ಆಯಿ ನಿಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆಂದು ಹಠ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆ ಕೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುವುದು ಸುಲಭವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಮುಂದೆ ದಾರಿ ನೋಡಬೇಕೋ ಅಥವಾ ಹಿಂದೆ ಅವಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿರ ಬೇಕೋ ಗೊಂದಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಿದ್ದರೆ ಎಂಬ ಭಯವೂ ಕಾಡುತ್ತದೆ.ನೀವು
ಊರಲ್ಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ಎಂದಾದರೂ ಕೇಳಿದರೆ ʻಹೌದುʼ ಅನ್ನಿ Please.” ಇದು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳ ಉಭಯಸಂಕಟ.“ಏನSSS… ಯಾವಾಗ ಕೇಳಿದರೂ ನೀ ಊರಾಗ ಇಲ್ಲ ಅಂತಾರ ನಮ್ಮ ಮೊಮ್ಮಕ್ಳು… ಗಂಡ, ಮಕ್ಳನ್ನ ಬಿಟ್ಗೊಟ್ಟು ಎಲ್ಲೆ ಹೋಗ್ತಿ? ಅವರೇನು ಮಾಡ್ಬೇಕು?” -ಇದು ಮುಂದೆಂದೋ ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡಾಗ ಆಯಿ ತಪರಾಕಿ ತಗೋತಿದ್ದ ರೀತಿ…
ಇಂದು ತುಂಬಾ ಹಳೆಯ ಸುದ್ದಿ. ಈಗ ಅವರ ಮನೆಯ ಹಿರಿಯರ್ಯಾರೂ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಐವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಗೂ ಹಿಂದಿನ ಸುದ್ದಿ ಇದು. ಆದರೆ ನೆನಪುಗಳ ಕಸುವು ಕಳೆದಿಲ್ಲ… ಹಸಿ ಗೋಡೆಗೆ ನೆಟ್ಟ ಹರಳಂತೆ ಎದ್ಯಾಗ ನೆಟ್ಟು ಉಳದಾವ…ಅಂದ ಹಾಗ ಆ ಅಂತಃಕರಣ ಸ್ವರೂಪಿ, ಹೊರ ಜಗತ್ತನ್ನೇ ಕಾಣದ, ತಾನೇ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ವಿಶ್ವದಂತೆ ಇದ್ದ ಆ ನಮ್ಮ ʻಆಯಿʼಯ ಹೆಸರು 'ಅಕ್ಕೂಬಾಯಿ ಅಂಬೇಕರ್…'
ಮೊನ್ನೆ ತಾನೇ ಆದ ನನ್ನ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ಗುಂಗಿನಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋದಾಗ ಅಂದಿನ ಆಯಿಯ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ನೆನಪು ತುಂಬ ಕಾಲ ಕಾಡಿತು...ಅವರೆಲ್ಲ 'ಆಡದೇ ಮಾಡುವ ಉತ್ತಮ'ರು-ಕರ್ಮಜೀವಿಗಳು... ಅವರ ಆ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ಏನೋ ದೈವಿಕ ಭಾವವಿತ್ತು.ಯಾವುದೇ ಬಾಹ್ಯ ಆಡಂಬರವಿಲ್ಲದೇ ಕೇವಲ ಸಭ್ಯ ಶತಾಯುಷಿಯೊಬ್ಬರ ಆಶೀರ್ವಾದದ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ ಇನ್ನುಳಿದವರ ಶ್ರೇಯಸ್ಸು ಫಲಿತಗೊಳ್ಳಲಿ ಎಂಬ ಸದುದ್ದೇಶದ ಆ ಸಮಾರಂಭದೆದುರು ನಮ್ಮ ಆಡಂಬರ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತೇನೋ - ಎಂಬ ಪುಟ್ಟ ಅಳುಕು ಅನಿಸಿದ್ದು ಯಾಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ...🙏🙏🙏
ಅದೊಂದು ಕಾರ್ಯಾಲಯ. ಅದು 103 ವರ್ಷಗಳು ಮುಗಿದು 104 ಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟವರೊಬ್ಬರ ಜನ್ಮದಿನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ. ನಟ್ಟ ನಡುವೆ ಒಂದು ಅಲಂಕೃತ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತ ʻಮಡಿ ಹೆಂಗಸುʼ, ಅತಿ ಶುಭ್ರ ಬಿಳಿಸೀರೆ ಉಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಧಾರವಾಡ ಫೇಡೆಯ Box ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಬಂದು ಕಾಲಿಗೆ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದವರ ಕೈಗೆ ಎರಡು ಫೇಡೆ ಇಟ್ಟು “ನನ್ನಂತೆಯೇ ಶತಾಯುಷಿಯಾಗು”– ಎಂದು ಅವರ ತಲೆಮೇಲೆ ಕೈ ಇಟ್ಟು ಬಾಯಿತುಂಬಾ ಹರಸುತ್ತಿದ್ದರು…ಹಾಗೆಂದು ಗಟ್ಟಿ ಮುಟ್ಟಿ ಆಳಲ್ಲ. ಗುಬ್ಬಿಯಾಕಾರದಂತೆ ಪುಟ್ಟ ದೇಹಿ. ಸಂಪೂರ್ಣ ಬಾಗಿದ ಬೆನ್ನು. ಆದರೂ ಒಂದು ಕಡೆ ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ಕೂಡದೇ ಏನೋ ಒಂದನ್ನು ಸದಾ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುವ ಅಭ್ಯಾಸ… ʻಹೊತ್ತಾಯ್ತು, ಊಟ ಮೊದಲು ಮಾಡಿʼ ಎಂದರೆ ʻನನಗೆ ಹಸಿವೆಯಾ ಗುವುದಿಲ್ಲʼ, ʻಚೆನ್ನಾಗಿ ನೀರು ಕುಡಿಯಿರಿʼ ಎಂದರೆ ʻನನಗೆ ನೀರಡಿಕೆಯೇ ಆಗುವುದಿಲ್ಲʼ - ಇಂಥದೇ ಉತ್ತರ. ಅವರ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ದೇವರು ಅದೇನು ಅಮೃತ ಹಾಕಿದ್ದನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.
ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಂಟು ಮಕ್ಕಳು, ಹಿರಿ-ಕಿರಿಯರು, ಬಂದು-ಹೋಗುವ ಜನರೂ ಹೆಚ್ಚು. ಸದಾ ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು ಮನೆಯ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗಿ. ಅವರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮುಗಿದರೆ, ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇಣುಕಿ, ನನ್ನ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಬೇಡವೆಂದರೂ ನೆರವಾಗುವುದು ಅವರ ರೂಢಿ. ಕೂತಲ್ಲೇ ಕಾಯಿ-ಪಲ್ಲೆ ಸ್ವಚ್ಛ ಮಾಡುವುದು, ನಾನು ಕೆಲಸದಲ್ಲಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಆಡಿಸುವುದು, ತೊಟ್ಟಿಲು ತೂಗುವುದು- ಇಂಥ ಅತಿ ಅವಶ್ಯ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಕೈ ಜೋಡಿಸುವು ದು ಅವರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕೆಲಸ…
ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಕಳೆದ ಕಷ್ಟದ ಜೀವನ ಅವರಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಪಾಠ ಕಲಿಸಿತ್ತು, ಸಹನೆ ಕಲಿಸಿತ್ತು, ದೀರ್ಘ ಕಾಯುವಿಕೆ ಯನ್ನು ಕಲಿಸಿತ್ತು.ಆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೂ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಸಹ ಸಿಟ್ಟಿಗೇಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಾತು ತುಂಬಾನೇ ಕಡಿಮೆ. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಅವರಿಂದ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಕೆಲಸಗಳಾಗುತ್ತಿದ್ದವು- ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ನನ್ನದು.ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಅವರಿಗೆ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಬೇರೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾಯಿತು. ಆದರೂ ಆಗಾಗ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಾಡಿಬೇಡಿ ಅವರ ಗಾಡಿಯ ಹಿಂದೆ ʻಮಂಗನ ಮರಿʼಯಂತೆ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅವುಚಿ ಹಿಡಿದು, ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಪಕ್ಕದ ಪರಿಚಯಸ್ಥರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪತ್ತು ಉಂಡು/ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ಕಳೆದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಮತ್ತೆ ಮನೆಗೆ ವಾಪಾಸ್ ಆಗುತ್ತಿದ್ದರು...
ವಯಸ್ಸು ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ಇದು ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ಕಡಿಮೆಯಾಯಿ ತು…“ಮಾಮಿ... ಆಯಿ ನಿಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆಂದು ಹಠ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆ ಕೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುವುದು ಸುಲಭವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಮುಂದೆ ದಾರಿ ನೋಡಬೇಕೋ ಅಥವಾ ಹಿಂದೆ ಅವಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿರ ಬೇಕೋ ಗೊಂದಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಿದ್ದರೆ ಎಂಬ ಭಯವೂ ಕಾಡುತ್ತದೆ.ನೀವು
ಊರಲ್ಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ಎಂದಾದರೂ ಕೇಳಿದರೆ ʻಹೌದುʼ ಅನ್ನಿ Please.” ಇದು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳ ಉಭಯಸಂಕಟ.“ಏನSSS… ಯಾವಾಗ ಕೇಳಿದರೂ ನೀ ಊರಾಗ ಇಲ್ಲ ಅಂತಾರ ನಮ್ಮ ಮೊಮ್ಮಕ್ಳು… ಗಂಡ, ಮಕ್ಳನ್ನ ಬಿಟ್ಗೊಟ್ಟು ಎಲ್ಲೆ ಹೋಗ್ತಿ? ಅವರೇನು ಮಾಡ್ಬೇಕು?” -ಇದು ಮುಂದೆಂದೋ ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡಾಗ ಆಯಿ ತಪರಾಕಿ ತಗೋತಿದ್ದ ರೀತಿ…
ಇಂದು ತುಂಬಾ ಹಳೆಯ ಸುದ್ದಿ. ಈಗ ಅವರ ಮನೆಯ ಹಿರಿಯರ್ಯಾರೂ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಐವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಗೂ ಹಿಂದಿನ ಸುದ್ದಿ ಇದು. ಆದರೆ ನೆನಪುಗಳ ಕಸುವು ಕಳೆದಿಲ್ಲ… ಹಸಿ ಗೋಡೆಗೆ ನೆಟ್ಟ ಹರಳಂತೆ ಎದ್ಯಾಗ ನೆಟ್ಟು ಉಳದಾವ…ಅಂದ ಹಾಗ ಆ ಅಂತಃಕರಣ ಸ್ವರೂಪಿ, ಹೊರ ಜಗತ್ತನ್ನೇ ಕಾಣದ, ತಾನೇ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ವಿಶ್ವದಂತೆ ಇದ್ದ ಆ ನಮ್ಮ ʻಆಯಿʼಯ ಹೆಸರು 'ಅಕ್ಕೂಬಾಯಿ ಅಂಬೇಕರ್…'
ಮೊನ್ನೆ ತಾನೇ ಆದ ನನ್ನ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ಗುಂಗಿನಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋದಾಗ ಅಂದಿನ ಆಯಿಯ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ನೆನಪು ತುಂಬ ಕಾಲ ಕಾಡಿತು...ಅವರೆಲ್ಲ 'ಆಡದೇ ಮಾಡುವ ಉತ್ತಮ'ರು-ಕರ್ಮಜೀವಿಗಳು... ಅವರ ಆ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ಏನೋ ದೈವಿಕ ಭಾವವಿತ್ತು.ಯಾವುದೇ ಬಾಹ್ಯ ಆಡಂಬರವಿಲ್ಲದೇ ಕೇವಲ ಸಭ್ಯ ಶತಾಯುಷಿಯೊಬ್ಬರ ಆಶೀರ್ವಾದದ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ ಇನ್ನುಳಿದವರ ಶ್ರೇಯಸ್ಸು ಫಲಿತಗೊಳ್ಳಲಿ ಎಂಬ ಸದುದ್ದೇಶದ ಆ ಸಮಾರಂಭದೆದುರು ನಮ್ಮ ಆಡಂಬರ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತೇನೋ - ಎಂಬ ಪುಟ್ಟ ಅಳುಕು ಅನಿಸಿದ್ದು ಯಾಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ...🙏🙏🙏
ಅದೊಂದು ಕಾರ್ಯಾಲಯ. ಅದು 103 ವರ್ಷಗಳು ಮುಗಿದು 104 ಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟವರೊಬ್ಬರ ಜನ್ಮದಿನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ. ನಟ್ಟ ನಡುವೆ ಒಂದು ಅಲಂಕೃತ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತ ʻಮಡಿ ಹೆಂಗಸುʼ, ಅತಿ ಶುಭ್ರ ಬಿಳಿಸೀರೆ ಉಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಧಾರವಾಡ ಫೇಡೆಯ Box ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಬಂದು ಕಾಲಿಗೆ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದವರ ಕೈಗೆ ಎರಡು ಫೇಡೆ ಇಟ್ಟು “ನನ್ನಂತೆಯೇ ಶತಾಯುಷಿಯಾಗು”– ಎಂದು ಅವರ ತಲೆಮೇಲೆ ಕೈ ಇಟ್ಟು ಬಾಯಿತುಂಬಾ ಹರಸುತ್ತಿದ್ದರು…ಹಾಗೆಂದು ಗಟ್ಟಿ ಮುಟ್ಟಿ ಆಳಲ್ಲ. ಗುಬ್ಬಿಯಾಕಾರದಂತೆ ಪುಟ್ಟ ದೇಹಿ. ಸಂಪೂರ್ಣ ಬಾಗಿದ ಬೆನ್ನು. ಆದರೂ ಒಂದು ಕಡೆ ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ಕೂಡದೇ ಏನೋ ಒಂದನ್ನು ಸದಾ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುವ ಅಭ್ಯಾಸ… ʻಹೊತ್ತಾಯ್ತು, ಊಟ ಮೊದಲು ಮಾಡಿʼ ಎಂದರೆ ʻನನಗೆ ಹಸಿವೆಯಾ ಗುವುದಿಲ್ಲʼ, ʻಚೆನ್ನಾಗಿ ನೀರು ಕುಡಿಯಿರಿʼ ಎಂದರೆ ʻನನಗೆ ನೀರಡಿಕೆಯೇ ಆಗುವುದಿಲ್ಲʼ - ಇಂಥದೇ ಉತ್ತರ. ಅವರ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ದೇವರು ಅದೇನು ಅಮೃತ ಹಾಕಿದ್ದನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.
ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಂಟು ಮಕ್ಕಳು, ಹಿರಿ-ಕಿರಿಯರು, ಬಂದು-ಹೋಗುವ ಜನರೂ ಹೆಚ್ಚು. ಸದಾ ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು ಮನೆಯ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗಿ. ಅವರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮುಗಿದರೆ, ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇಣುಕಿ, ನನ್ನ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಬೇಡವೆಂದರೂ ನೆರವಾಗುವುದು ಅವರ ರೂಢಿ. ಕೂತಲ್ಲೇ ಕಾಯಿ-ಪಲ್ಲೆ ಸ್ವಚ್ಛ ಮಾಡುವುದು, ನಾನು ಕೆಲಸದಲ್ಲಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಆಡಿಸುವುದು, ತೊಟ್ಟಿಲು ತೂಗುವುದು- ಇಂಥ ಅತಿ ಅವಶ್ಯ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಕೈ ಜೋಡಿಸುವು ದು ಅವರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕೆಲಸ…
ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಕಳೆದ ಕಷ್ಟದ ಜೀವನ ಅವರಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಪಾಠ ಕಲಿಸಿತ್ತು, ಸಹನೆ ಕಲಿಸಿತ್ತು, ದೀರ್ಘ ಕಾಯುವಿಕೆ ಯನ್ನು ಕಲಿಸಿತ್ತು.ಆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೂ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಸಹ ಸಿಟ್ಟಿಗೇಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಾತು ತುಂಬಾನೇ ಕಡಿಮೆ. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಅವರಿಂದ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಕೆಲಸಗಳಾಗುತ್ತಿದ್ದವು- ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ನನ್ನದು.ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಅವರಿಗೆ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಬೇರೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾಯಿತು. ಆದರೂ ಆಗಾಗ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಾಡಿಬೇಡಿ ಅವರ ಗಾಡಿಯ ಹಿಂದೆ ʻಮಂಗನ ಮರಿʼಯಂತೆ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅವುಚಿ ಹಿಡಿದು, ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಪಕ್ಕದ ಪರಿಚಯಸ್ಥರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪತ್ತು ಉಂಡು/ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ಕಳೆದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಮತ್ತೆ ಮನೆಗೆ ವಾಪಾಸ್ ಆಗುತ್ತಿದ್ದರು...
ವಯಸ್ಸು ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ಇದು ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ಕಡಿಮೆಯಾಯಿ ತು…“ಮಾಮಿ... ಆಯಿ ನಿಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆಂದು ಹಠ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆ ಕೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುವುದು ಸುಲಭವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಮುಂದೆ ದಾರಿ ನೋಡಬೇಕೋ ಅಥವಾ ಹಿಂದೆ ಅವಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿರ ಬೇಕೋ ಗೊಂದಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಿದ್ದರೆ ಎಂಬ ಭಯವೂ ಕಾಡುತ್ತದೆ.ನೀವು
ಊರಲ್ಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ಎಂದಾದರೂ ಕೇಳಿದರೆ ʻಹೌದುʼ ಅನ್ನಿ Please.” ಇದು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳ ಉಭಯಸಂಕಟ.“ಏನSSS… ಯಾವಾಗ ಕೇಳಿದರೂ ನೀ ಊರಾಗ ಇಲ್ಲ ಅಂತಾರ ನಮ್ಮ ಮೊಮ್ಮಕ್ಳು… ಗಂಡ, ಮಕ್ಳನ್ನ ಬಿಟ್ಗೊಟ್ಟು ಎಲ್ಲೆ ಹೋಗ್ತಿ? ಅವರೇನು ಮಾಡ್ಬೇಕು?” -ಇದು ಮುಂದೆಂದೋ ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡಾಗ ಆಯಿ ತಪರಾಕಿ ತಗೋತಿದ್ದ ರೀತಿ…
ಇಂದು ತುಂಬಾ ಹಳೆಯ ಸುದ್ದಿ. ಈಗ ಅವರ ಮನೆಯ ಹಿರಿಯರ್ಯಾರೂ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಐವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಗೂ ಹಿಂದಿನ ಸುದ್ದಿ ಇದು. ಆದರೆ ನೆನಪುಗಳ ಕಸುವು ಕಳೆದಿಲ್ಲ… ಹಸಿ ಗೋಡೆಗೆ ನೆಟ್ಟ ಹರಳಂತೆ ಎದ್ಯಾಗ ನೆಟ್ಟು ಉಳದಾವ…ಅಂದ ಹಾಗ ಆ ಅಂತಃಕರಣ ಸ್ವರೂಪಿ, ಹೊರ ಜಗತ್ತನ್ನೇ ಕಾಣದ, ತಾನೇ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ವಿಶ್ವದಂತೆ ಇದ್ದ ಆ ನಮ್ಮ ʻಆಯಿʼಯ ಹೆಸರು 'ಅಕ್ಕೂಬಾಯಿ ಅಂಬೇಕರ್…'
ಮೊನ್ನೆ ತಾನೇ ಆದ ನನ್ನ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ಗುಂಗಿನಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋದಾಗ ಅಂದಿನ ಆಯಿಯ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ನೆನಪು ತುಂಬ ಕಾಲ ಕಾಡಿತು...ಅವರೆಲ್ಲ 'ಆಡದೇ ಮಾಡುವ ಉತ್ತಮ'ರು-ಕರ್ಮಜೀವಿಗಳು... ಅವರ ಆ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ಏನೋ ದೈವಿಕ ಭಾವವಿತ್ತು.ಯಾವುದೇ ಬಾಹ್ಯ ಆಡಂಬರವಿಲ್ಲದೇ ಕೇವಲ ಸಭ್ಯ ಶತಾಯುಷಿಯೊಬ್ಬರ ಆಶೀರ್ವಾದದ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ ಇನ್ನುಳಿದವರ ಶ್ರೇಯಸ್ಸು ಫಲಿತಗೊಳ್ಳಲಿ ಎಂಬ ಸದುದ್ದೇಶದ ಆ ಸಮಾರಂಭದೆದುರು ನಮ್ಮ ಆಡಂಬರ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತೇನೋ - ಎಂಬ ಪುಟ್ಟ ಅಳುಕು ಅನಿಸಿದ್ದು ಯಾಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ...🙏🙏🙏
ಅದೊಂದು ಕಾರ್ಯಾಲಯ. ಅದು 103 ವರ್ಷಗಳು ಮುಗಿದು 104 ಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟವರೊಬ್ಬರ ಜನ್ಮದಿನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ. ನಟ್ಟ ನಡುವೆ ಒಂದು ಅಲಂಕೃತ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತ ʻಮಡಿ ಹೆಂಗಸುʼ, ಅತಿ ಶುಭ್ರ ಬಿಳಿಸೀರೆ ಉಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಧಾರವಾಡ ಫೇಡೆಯ Box ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಬಂದು ಕಾಲಿಗೆ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದವರ ಕೈಗೆ ಎರಡು ಫೇಡೆ ಇಟ್ಟು “ನನ್ನಂತೆಯೇ ಶತಾಯುಷಿಯಾಗು”– ಎಂದು ಅವರ ತಲೆಮೇಲೆ ಕೈ ಇಟ್ಟು ಬಾಯಿತುಂಬಾ ಹರಸುತ್ತಿದ್ದರು…ಹಾಗೆಂದು ಗಟ್ಟಿ ಮುಟ್ಟಿ ಆಳಲ್ಲ. ಗುಬ್ಬಿಯಾಕಾರದಂತೆ ಪುಟ್ಟ ದೇಹಿ. ಸಂಪೂರ್ಣ ಬಾಗಿದ ಬೆನ್ನು. ಆದರೂ ಒಂದು ಕಡೆ ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ಕೂಡದೇ ಏನೋ ಒಂದನ್ನು ಸದಾ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುವ ಅಭ್ಯಾಸ… ʻಹೊತ್ತಾಯ್ತು, ಊಟ ಮೊದಲು ಮಾಡಿʼ ಎಂದರೆ ʻನನಗೆ ಹಸಿವೆಯಾ ಗುವುದಿಲ್ಲʼ, ʻಚೆನ್ನಾಗಿ ನೀರು ಕುಡಿಯಿರಿʼ ಎಂದರೆ ʻನನಗೆ ನೀರಡಿಕೆಯೇ ಆಗುವುದಿಲ್ಲʼ - ಇಂಥದೇ ಉತ್ತರ. ಅವರ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ದೇವರು ಅದೇನು ಅಮೃತ ಹಾಕಿದ್ದನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.
ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಂಟು ಮಕ್ಕಳು, ಹಿರಿ-ಕಿರಿಯರು, ಬಂದು-ಹೋಗುವ ಜನರೂ ಹೆಚ್ಚು. ಸದಾ ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು ಮನೆಯ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗಿ. ಅವರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮುಗಿದರೆ, ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇಣುಕಿ, ನನ್ನ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಬೇಡವೆಂದರೂ ನೆರವಾಗುವುದು ಅವರ ರೂಢಿ. ಕೂತಲ್ಲೇ ಕಾಯಿ-ಪಲ್ಲೆ ಸ್ವಚ್ಛ ಮಾಡುವುದು, ನಾನು ಕೆಲಸದಲ್ಲಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಆಡಿಸುವುದು, ತೊಟ್ಟಿಲು ತೂಗುವುದು- ಇಂಥ ಅತಿ ಅವಶ್ಯ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಕೈ ಜೋಡಿಸುವು ದು ಅವರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕೆಲಸ…
ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಕಳೆದ ಕಷ್ಟದ ಜೀವನ ಅವರಿಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಪಾಠ ಕಲಿಸಿತ್ತು, ಸಹನೆ ಕಲಿಸಿತ್ತು, ದೀರ್ಘ ಕಾಯುವಿಕೆ ಯನ್ನು ಕಲಿಸಿತ್ತು.ಆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೂ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಸಹ ಸಿಟ್ಟಿಗೇಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಾತು ತುಂಬಾನೇ ಕಡಿಮೆ. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಅವರಿಂದ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಕೆಲಸಗಳಾಗುತ್ತಿದ್ದವು- ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ನನ್ನದು.ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಅವರಿಗೆ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಬೇರೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾಯಿತು. ಆದರೂ ಆಗಾಗ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಾಡಿಬೇಡಿ ಅವರ ಗಾಡಿಯ ಹಿಂದೆ ʻಮಂಗನ ಮರಿʼಯಂತೆ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅವುಚಿ ಹಿಡಿದು, ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಪಕ್ಕದ ಪರಿಚಯಸ್ಥರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪತ್ತು ಉಂಡು/ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ಕಳೆದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಮತ್ತೆ ಮನೆಗೆ ವಾಪಾಸ್ ಆಗುತ್ತಿದ್ದರು...
ವಯಸ್ಸು ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ಇದು ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ಕಡಿಮೆಯಾಯಿ ತು…“ಮಾಮಿ... ಆಯಿ ನಿಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆಂದು ಹಠ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆ ಕೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುವುದು ಸುಲಭವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಮುಂದೆ ದಾರಿ ನೋಡಬೇಕೋ ಅಥವಾ ಹಿಂದೆ ಅವಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿರ ಬೇಕೋ ಗೊಂದಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಿದ್ದರೆ ಎಂಬ ಭಯವೂ ಕಾಡುತ್ತದೆ.ನೀವು
ಊರಲ್ಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ಎಂದಾದರೂ ಕೇಳಿದರೆ ʻಹೌದುʼ ಅನ್ನಿ Please.” ಇದು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳ ಉಭಯಸಂಕಟ.“ಏನSSS… ಯಾವಾಗ ಕೇಳಿದರೂ ನೀ ಊರಾಗ ಇಲ್ಲ ಅಂತಾರ ನಮ್ಮ ಮೊಮ್ಮಕ್ಳು… ಗಂಡ, ಮಕ್ಳನ್ನ ಬಿಟ್ಗೊಟ್ಟು ಎಲ್ಲೆ ಹೋಗ್ತಿ? ಅವರೇನು ಮಾಡ್ಬೇಕು?” -ಇದು ಮುಂದೆಂದೋ ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡಾಗ ಆಯಿ ತಪರಾಕಿ ತಗೋತಿದ್ದ ರೀತಿ…
ಇಂದು ತುಂಬಾ ಹಳೆಯ ಸುದ್ದಿ. ಈಗ ಅವರ ಮನೆಯ ಹಿರಿಯರ್ಯಾರೂ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಐವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಗೂ ಹಿಂದಿನ ಸುದ್ದಿ ಇದು. ಆದರೆ ನೆನಪುಗಳ ಕಸುವು ಕಳೆದಿಲ್ಲ… ಹಸಿ ಗೋಡೆಗೆ ನೆಟ್ಟ ಹರಳಂತೆ ಎದ್ಯಾಗ ನೆಟ್ಟು ಉಳದಾವ…ಅಂದ ಹಾಗ ಆ ಅಂತಃಕರಣ ಸ್ವರೂಪಿ, ಹೊರ ಜಗತ್ತನ್ನೇ ಕಾಣದ, ತಾನೇ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ವಿಶ್ವದಂತೆ ಇದ್ದ ಆ ನಮ್ಮ ʻಆಯಿʼಯ ಹೆಸರು 'ಅಕ್ಕೂಬಾಯಿ ಅಂಬೇಕರ್…'
ಮೊನ್ನೆ ತಾನೇ ಆದ ನನ್ನ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ಗುಂಗಿನಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋದಾಗ ಅಂದಿನ ಆಯಿಯ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ನೆನಪು ತುಂಬ ಕಾಲ ಕಾಡಿತು...ಅವರೆಲ್ಲ 'ಆಡದೇ ಮಾಡುವ ಉತ್ತಮ'ರು-ಕರ್ಮಜೀವಿಗಳು... ಅವರ ಆ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ಏನೋ ದೈವಿಕ ಭಾವವಿತ್ತು.ಯಾವುದೇ ಬಾಹ್ಯ ಆಡಂಬರವಿಲ್ಲದೇ ಕೇವಲ ಸಭ್ಯ ಶತಾಯುಷಿಯೊಬ್ಬರ ಆಶೀರ್ವಾದದ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ ಇನ್ನುಳಿದವರ ಶ್ರೇಯಸ್ಸು ಫಲಿತಗೊಳ್ಳಲಿ ಎಂಬ ಸದುದ್ದೇಶದ ಆ ಸಮಾರಂಭದೆದುರು ನಮ್ಮ ಆಡಂಬರ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತೇನೋ - ಎಂಬ ಪುಟ್ಟ ಅಳುಕು ಅನಿಸಿದ್ದು ಯಾಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ...🙏🙏🙏
